..ΠΟΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ TV..

Εκεί γύρω στα '82 - '83, είχα την τύχη να εφοδιάζομαι μέσω ενος καλού τότε φιλου μου (όχι οτι δεν είμαστε και τώρα φίλοι - απλά τα πράγματα έρχονται έτσι που χάνεσαι ..αρκετά) με 45άρια βινύλια, κύρια της βρετανικής post-punk σκηνής. Διαμάντια που η πλειοψηφία τους παρέμεινε στην αφάνεια, μια και αρκετά απο αυτά είτε αποτέλεσαν τις μοναδικές κυκλοφορίες εφήμερων σχηματων, είτε η έκρηξη του μετα-πανκ ήταν τόσο ισχυρή που τα εκτόξευσε σε περιοχές της μνήμης τόσο μακρινές που μόνο μια άλλη έκρηξη, αυτή των blogs, άρχισε να τα ξανα- ανιχνεύει. Σαν ενας ανιχνευτής -μουσικών- νετρίνων.

Μέσα σε αυτά λοιπόν τα διαμαντάκια υπήρχε και ενα απο τις "Γαλάζιες Ορχιδέες" δηλ. τους Blue Orchids. Έχοντας κυκλοφορήσει ήδη απο τον Αύγουστο του 1980, περιείχε τα 'Τhe Flood/Disneyboys' (χωρίς να λέει ποια ηταν η α ή η β πλευρά - Άλλωστε είχε υπέρτιτλο "Symbolscrash"). Και τα δυο, εκπληκτικά κομμάτια που παιζόταν πολύ τακτικά στο τότε πικάπ μου (εντάξει, ομολογώ πως η "πλημμύρα" παίχτηκε λίγο περισσότερο στο philips). Nα μην ξεχάσω να αναφέρω και την εταιρία που το είχε κυκλοφορήσει, την Rough Trade - ενα σύμβολο τότε απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Τότε. Ναι, ναι, θυμάμαι, οι κυκλοφορίες της RT στην Ελλάδα καλύφθηκαν στη συνέχεια αρκετά - και σε σφραγισμένα βινύλια, και με στίχους τα περισσότερα - απο τον μετέπειτα πολυεθνικό γίγαντα.

Το 1983 έρχεται νέο "δώρο" απο την παρέα των Bramah/Baines, το εξαιρετικό "Τhe Greatest Hit", ενα 'προφητικό' άλμπουμ, μια και πούλησε το τρομερό νούμερο - κρατηθείτε- των 10.000 αντιτύπων. Κυκλοφορημένο εδω σχεδον αμέσως απο την τότε music-box (τι έβγαζαν κι αυτοί οι άνθρωποι!!) πήρε κατ ευθείαν το δρόμο για το σπίτι μου, τέλεια παρέα για το 45άρι βινύλιο και τον 23αρη τελειόφοιτο του φυσικού τμήματος.

Η ιστορία δεν σταματάει εδώ.

Εδώ απλά σας προτρέπω να ακούσουμε μαζί το Bad Education απο το άλμπουμ. Θα μπορούσα να ανεβάσω τα τραγούδια του σινγκλ. Όμως, εδω και λίγα χρόνια, το γκρουπ - μια και ο πυρήνας είναι ενεργός - κυκλοφόρησε το άλμπουμ επιλογή "A Darker Bloom" που περιέχει μεταξύ των άλλων τα πρώτα σινγκλς και το πρώτο lp. Και το σινγκλάκι μου τάχει παίξει άλλωστε - όπως και το lp. Τα τραγούδια τους τα ακούω κι εγω απο τη συλλογή...
Βίντεο, φυσικά, του τραγουδιού ΔΕΝ υπάρχει. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο επίλογο θα καταλάβει πως ίσως και να μην χρειαζόταν καν. Οι εικόνες που όλοι μας έχουμε απο το θέμα αυτό είναι φαντάζομαι πολύ έντονες..

BAD EDUCATION
I’m sorry to bother you
But I’m afraid I want your attention
You see I’ve come to realise something
That I think I should mention

Through no fault of my own
I’m in a sticky situation
I’m suffering the consequences
Of a bad education

Think I’ve read too many books
Seen too much TV
Think I paid too much attention
To a bad education

Let’s touch the flesh of the breeze
And feel release

Unfortunately for me I’m not alone in this mess
This state is so well established there is no one left to blame
Except maybe the law of dissipation
Which applied to us equals a bad education

Through no fault of my own
I’m in a sticky situation
I’m suffering the consequences
Of a bad education

Yea, I’ve read too many books
Seen too much TV
Think I paid too much attention
To that bad education

--..Να συνεχίσω την ιστορία;
Βρίσκομαι το βράδι των χριστουγέννων του 84 να φυλάω σκοπιά στο Καντήλι. Τελειώνοντας τη βάρδια - είναι και σχετικά νωρίς - σκαλίζω ενα ραδιοφωνάκι που είναι στο φυλάκιο. Τα φώτα της Ελευσίνας, αλλά και πιο μακριά, της Αθήνας δημιουργούν ενα απίστευτο σκηνικό.. Ωσπου, ενας ερασιτεχνικός ραδιοφωνικός σταθμός, έχοντας προειδοποιήσει απο πριν με Cure, Siouxsie, ClockDVA, βάζει ...
..."σειρά, φυσάει πολύ έξω, ε? έχει κι αυτή τη σκόνη ρε παιδί μου!!"
Και
Ναι.
Θα ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία αυτό το τραγούδι για να μιλήσουμε για εκπαίδευση, μεταρρυθμίσεις, σπουδές, ιδιωτικά σχολεία, εξετάσεις, ύλη, θέματα ΣΟΣ, κέντρα, ινστιτούτα, κατάρτιση..
Δεν θα μιλούσαμε όμως για παιδεία.. Έτσι δεν είναι?

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ναι, θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Έχοντας ασχοληθεί με πολλές μουσικές φόρμες (η wikipedia ψυχρά αναφέρει "ποπ, κλασική, πειραματική (όχι η φυσική που κάναμε στο γυμνασιο εκεί στις αρχές του '70 - αστειεύομαι), προγκρέσιβ, easy listening (ναι, μέχρι και ...eurovision!), όπερα") ο σημαντικός αυτός σικελός καλλιτέχνης, αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής.

Έχοντας ακούσει ενα μεγάλο φάσμα έργων του, απο αυτά της πειραματικής (ή καλύτερα: αναζητικής) του φάσης, μέχρι τα "κλασικά" - το Gilgamesh ειναι εξαιρετικό, όπως και το Messa Archaica - αλλά και τα αρκετά πρόσφατα Ferro Battuto και Fleurs (Ι, ΙΙ), θεωρώ πως τα έργα της πρώτης φάσης, αυτής του '70, είναι αυτά που δικαιολογούν τον προηγούμενο χαρακτηρισμό.

Το 1973 - και θάταν χρήσιμο να μην ξεχνάμε ΑΥΤΗ τη χρονολογία - κυκλοφορεί το Sulle Corde di Aries. Eνα άλμπουμ που αρκετοί το χαρακτηρίζουν "προάγγελο" του αριστουργήματος Clic! της επόμενης χρονιάς. Αυτός ήταν και ο λόγος που έψαξα για να το βρω. Όμως, τελικά, το Sulle Corde di Aries κρύβει πολύ περισσότερα μέσα του. Aρκετά απογεύματα ακροάσεων, καλύπτονταν απο την τρομερή τετραλογία Fetus - Pollution - Sulle Corde di Aries - Clic! . Μάλιστα, είχα βρει μέσω καλών φίλων και το πειραματικό Μ.lle de Gladiator, που μετά την ακρόαση του Αries, το εκτίμησα πολύ περισσότερο.

Έχοντας πλέον κατασταλάξει για το ποιο απ' όλα αυτά τα εξαιρετικά έργα του Franco Battiato είναι το αγαπημένο μου, μοιράζομαι μαζί σας την - δυστυχώς ηχητική μόνο - εμπειρία του Aria di Rivoluzione..

Aria di Rivoluzione
Quell'autista in Abissinia
guidava il camion fino a tardi
e poi, a notte fonda, si riunivano.
A quel tempo in Europa
c'era un'altra guerra,
e per canzoni, solo sirene d'allarme.

Passa il tempo, sembra che non cambi niente
questa mia generazione
vuole nuovi valori.
E ho già sentito aria di rivoluzione,
ho già sentito gridare
chi andrà alla fucilazione.

και η μετάφραση (που δεν είναι δική μου, είναι του Alessio Miranda)

ΑEΡΑΣ ΕΠΑΝAΣΤΑΣΗΣ

Αυτός ο οδηγός στην Αβησσυνία
οδήγησε το φορτηγό έως αργά
και μετά, στη μέση της νύχτας, συγκεντρώθηκαν
Εκείνον τον καιρό στην Ευρώπη,
υπήρχε ένας άλλος πόλεμος
και για τραγούδια, μόνο σειρήνες κινδύνου

Πέρασε ο καιρός, φαίνεται πως τίποτα δεν αλλάζει
τούτη η γενιά η δική μου
θέλει καινούργιες αξίες.
Και ήδη μυρίζει αέρας επανάστασης,
ήδη άκουσα τις φωνές
αυτών που πάνε για εκτέλεση.

--.. πάντα, όταν θέλω να ξεκινήσω να μιλώ για ενα τραγούδι ή καλύτερα για ενα μουσικό έργο που με συγκινεί ιδιαίτερα, σκέφτομαι "τα τόσα πράγματα που έχω να πω". Ειδικά για το συγκεκριμένο κομμάτι που αποφάσισα να είναι η επόμενη ανάρτηση όταν τελικά ξεπέρασα κάποιες εσωτερικές αντιρρήσεις μου.

Όχι γιατί μιλάει για επανάσταση.

Ούτε γιατί η επιβλητική, βαθιά και ταυτόχρονα ανθρώπινα ψυχρή φωνή της Jetta Nienhaus των ιταλογερμανών Analogy, που αναδύεται κατα τη διάρκεια του τραγουδιού, διαβάζοντας ένα κείμενο του Wolf Biermann σχετικά με το σύμφωνο Χίτλερ - Στάλιν, θυμίζει σε κάποιους με μεγάλη φαντασία - όπως η αφεντιά μου - κάτι (κάτι, ε? ψεύτη!) απο Ούλρικε Μάινχοφ.

Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω, τι είναι πιο τραγικό.. Να αποτυγχάνει ή να πετυχαίνει μια επανάσταση; Να ξέρεις γιατί κάνεις επανάσταση, ή απλά να είσαι ενα πιόνι; Να ξέρεις πως να την κάνεις και να μην μπορείς ή να μπορείς και να μην ξέρεις γιατι την κάνεις?

Σκέψεις σκόρπιες, αφελείς ίσως και βλακώδεις και συμπαθάτε με αν τυχόν σας χάλασα το σαββατόβραδο με αυτά που έγραψα. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να γράψω (μόνο) αυτά. Πάντα το είχα αυτό. Να χάνω τα λόγια μου όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με ότι αγαπούσα.

Είτε προερχόταν απ' την ανατολή είτε απο τη δύση..--

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΟΣΟ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

.. Ναι, φυσικά! Είναι ένας από τους στίχους του συναρπαστικά ευαίσθητου O Caroline των Matching Mole - του εξαιρετικού αλλά βραχύβιου συγκροτήματος που υπήρχε παράλληλα με τους Soft Machine, και απο το ομώνυμο έργο (1972). Άλλωστε, και το όνομα δεν ήταν τίποτε άλλο απο μια παραλλαγή του γαλλικού τίτλου της νουβέλας Soft Machine του Ουίλιαμ Μπάροουζ (La Machine Molle). Κοινός νους, ο Robert Wyatt, και το 'χετε καταλάβει πως κάποιοι είναι οι μόνιμοι συνταξιδιώτες μου σε αυτό το "σεργιάνι μου στον κόσμο", όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Και να σκεφτεί κανείς πως πολλοί από αυτούς δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους σε αυτή τη μικρή γωνιά του διαδικτύου...

Το βινύλιο το είχα βρει - αν θυμάμαι καλά - σε ένα δισκάδικο φημισμένο τότε για τις χαμηλές του τιμές, κάπου στην πλατεία Βάθης, μέσα του '82. Δεν είχα κανένα δίσκο των Soft Machine, ούτε υπήρχε στο δισκάδικο εκείνη τη μερα κανένας ("την άλλη βδομάδα θάρθει παραγγελία απο αμερική", μου 'χε πει ο ευγενικός κύριος στη "Νίκη"- έλα όμως που εγώ την άλλη μέρα έφευγα ξανά για Γιάννενα). Θα ξαναγύριζα στην Αθήνα τέλη του '84, φαντάρος, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία (εντάξει, δεν είναι απλά ιστορία, ειναι πολύ περισσότερα), όμως το καλό αυτό μαγαζί είχε ήδη απο τότε πάρει την κατιούσα. (Αν γνωρίζει κανείς την ιστορία του, θα ήθελα μου πει..)

O Caroline
David's on piano, and I may play on a drum
And we'll try to make the music work, we'll try to have some fun
But I just can't help thinking that if you were here with me
I'd get all my thoughts in focus and play more excitingly
I love you still - Caroline
I want you still - Caroline
I need you still - Caroline

If you call this sentimental crap you'll make me mad
Cause you know that I would not sing about some passing fad
And if my attempts at rhyming aren't convincing to your ear
Then memories betray you through the passing of the year
I love you still - Caroline
I want you still - Caroline
I need you still - Caroline

You must think it doubtful that I mean the words I sing
Or that all attempts to reach you this way could not mean a thing
But you must admit we both thought we'd be man and wife
And that I could make you happy for the best part of your life
I love you still - Caroline
I love you still - Caroline

1982.. Με το ένα πόδι στο πανεπιστήμιο και το άλλο στο αβέβαιο - πλην στρατιωτικού - μέλλον. Τουλάχιστον, έτσι φανταζόμουν τότε, όταν ξέχναγα τα - αρκετά - μαθήματα που είχαν συσσωρευτεί και που είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε μια σειρά εκκαθάρισης. Για πολλές βδομάδες, 10ωρο ή 12ωρο διάβασμα, με ενα διάλλειμμα το μεσημεριανό φαγητό στη λέσχη και άλλο ένα το βραδινό, ή αν είχα ρυθμό ένα χαμπουργκερ απο την Μιχαήλ Αγγέλου - ήταν κοντά στο σπίτι που έμενα. Και οι φίλοι μου, το ίδιο.. Λες και πληρώναμε κάποιο τίμημα για τη ζωή που κάναμε, μια ζωή χωρίς τίποτε το ακραίο, με απλά πράγματα και συνήθειες. Με βόλτες στο μώλο, με κινηματογράφο σχεδόν κάθε μέρα (τεσσερις λεσχες είχαμε..) Βεντερς, Φασμπίντερ, Χέρτσογκ, Αγγελόπουλο, Όσιμα.. Εμείς, ποδόσφαιρο το Σάββατο και ταβερνούλα το βράδι και την Κυριακή στον ΠΑΣ, αν ήταν εντός το ματς... Και κάπου κει, "....Ο Caroline..." Με μια μελωδία που σου έφερνε τη μουσική του ..Χαπι Ντει στο μυαλό (απο τις σημαντικότερες ελληνικές ταινίες, 1976). Μια μουσική γεμάτη νοσταλγία για κάτι που ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΖΗΣΕΙ ΑΚΟΜΗ.

Μια μουσική για τα πράγματα που θα ερχόταν. Ένα ρέκβιεμ για τους ανθρώπους που γνωρίσαμε, αλλά και που θα γνωρίζαμε. Πόση δύναμη μπορεί να κρύβει η μουσική? Πως γίνεται ακόμη και τώρα, μετά απο τόσα χρόνια, αυτή η εύθραυστη φωνή του Wyatt, να τσακίζει τα κόκκαλα του μυαλού μου; Πως γίνεται αυτό το μεγάλο τραγούδι να εξακολουθεί ακόμη να μου φέρνει εικόνες όχι μόνο απο το παρελθόν, αλλά και απο τα όνειρα που συνήθιζα να κάνω τότε?

..ακόμη---

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ, ΘΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΑΝ ΕΝΑ ΡΟΛΟ'Ι' ΚΑΠΟΤΕ

Απο το εξαιρετικό άλμπουμ "Restos de un incendio" (2001) των Ισπανών Migala, ενός σχήματος που διαλύθηκε πριν απο πέντε περίπου χρόνια, ακούμε την ηχητική επένδυση που έφτιαξαν για το αριστούργημα του σπουδαίου αργεντίνου συγγραφέα Julio Cortázar (1914-1984) Preámbulo a las instrucciones para dar cuerda al reloj απο τη συλλογή

Historias de cronopios y famas (διαβάζει ο ίδιος ο συγγραφέας)



Preámbulo a las instrucciones para dar cuerda al reloj (1962)

Piensa en esto: cuando te regalan un reloj te regalan un pequeño infierno florido, una cadena de rosas, un calabozo de aire. No te dan solamente un reloj, que los cumplas muy felices, y esperamos que te dure porque es de buena marca, suizo con ancora de rubíes; no te regalan solamente ese menudo picapedrero que te ataras a la muñeca y pasearas contigo. Te regalan -no lo saben, lo terrible es que no lo saben-, te regalan un nuevo pedazo fragil y precario de tí mismo, algo que es tuyo, pero no es tu cuerpo, que hay que atar a tu cuerpo con su correa como un bracito desesperado colgandose de tu muñeca. Te regalan la necesidad de darle cuerda para que siga siendo un reloj; te regalan la obsesión de a atender a la hora exacta en las vitrinas de las joyerías, en el anuncio por la radio, en el servicio telefónico. Te regalan el miedo de perderlo, de que te lo roben, de que se caiga al suelo y se rompa. Te regalan su marca, y la seguridad de que es una marca mejor que las otras, te regalan la tendencia a comparar tu reloj con los demas relojes. No te regalan un reloj, tu eres el regalado, a tí te ofrecen para el cumpleaños del reloj.

και ως επίλογος, μια απόπειρα μετάφρασης απο μένα..
Eισαγωγή στις οδηγίες του πως να κουρδίσεις ένα ρολόι
Αναλογίσου: Όταν σου κάνουν δώρο ένα ρολόι, σου δίνουν μια μικρούλα ανθισμένη κόλαση, μια αλυσίδα από τριαντάφυλλα, ένα κελί αέρα. Δεν σου δίνουν απλά το ρολόι, χαρούμενα γενέθλια σε σένα και ελπίζουμε ότι θα κρατήσει γιατί είναι από καλή μάρκα, ελβετική, δεκαεφτά ρουμπίνια. Δεν σου δίνουν απλά αυτό το μικροσκοπικό πετροπελεκητή που θα σε δέσει από τον καρπό και θα περπατάει συνέχεια μαζί σου. Σου δίνουν – δεν το ξέρουν αυτό, είναι τρομερό πως δεν το γνωρίζουν – σου δίνουν ένα νέο εύθραυστο και πρόσκαιρο κομμάτι του εαυτού σου, κάτι που είναι δικό σου αλλά όχι κομμάτι από το σώμα σου., που πρέπει να το δέσεις πάνω στο σώμα σου με το λουρί του, σαν ένα απεγνωσμένο μικροσκοπικό χεράκι να κρατιέται από τον καρπό σου. Σου δίνουν τη δουλειά να το κουρδίζεις κάθε μέρα, μια υποχρέωση να το κουρδίζεις, ώστε να εξακολουθεί να είναι ένα ρολόι, σου δίνουν την ψύχωση να κοιτάς μέσα από τα παράθυρα του κοσμηματοπωλείου για να ελέγχεις την ακριβή ώρα, να την ελέγχεις από το ραδιόφωνο, να την ελέγχεις από το τηλέφωνο. Σου δίνουν το φόβο πως θα το χάσεις, πως κάποιος θα σου το κλέψει, το φόβο πως θα σου πέσει στο δρόμο και θα σπάσει. Σου δίνουν το δώρο της φίρμας και τη βεβαιότητα πως είναι καλύτερη φίρμα από τις άλλες, σου δίνουν την ώθηση να συγκρίνεις το ρολόι σου με άλλα ρολόγια.

Δεν σου δίνουν ένα ρολόι, εσύ είσαι το δώρο, εσένα χαρίζουν για τα γενέθλια του ρολογιού.

..--

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Κάτι άλλο προόριζα ως επόμενη ανάρτηση. Και μάλιστα, σε 2-3 μέρες, όχι απόψε...

Λοιπόν, ένα απο τα σπουδαιότερα ιταλικά προγκρέσιβ συγκροτήματα των ΄70s, οι Premiata Forneria Marconi (PFM για τους φίλους τους - και είναι πολλοί!) στο Impressioni di Settembre απο το Storia di un Minuto, το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ του 1972.
Ένα φανταστικό άλμπουμ, αρχή μιας μακράς ιστορίας σχεδόν 40 χρόνων (μια και το γκρουπ υπάρχει ακόμη, ηχογραφεί και δίνει συναυλίες κανονικότατα).
Όμως, θα ήθελα να μην πω τίποτε άλλο για το γκρουπ ή για τα έργα του, τουλάχιστον απόψε. Φαντάζομαι πως κάποια στιγμή, θα επιστρέψω σε αυτούς τους σπουδαίους μιλανέζους.
Θα ήθελα να μιλήσω για κάτι άλλο.
Για τον Σεπτέμβρη, μήπως? Μμμ.. Ναι. Ας το πούμε κι έτσι.

Πρώτα όμως το τραγούδι - απο εκπομπή της ιταλικής τηλεόρασης, την εποχή της δημιουργίας του άλμπουμ... (Είναι λίγο διαφορετική η εκτέλεση, στο άλμπουμ φτάνει σχεδόν τα 6 λεπτά)

Impressioni Di Settembre
Quante gocce di rugiada intorno a me,
cerco il sole ma non c'è…
Dorme ancora la campagna, forse no,
è sveglia, mi guarda, non so.
Già l'odore della terra odor di grano,
sale adagio verso me.
e la vita nel mio petto batte piano,
respira la nebbia, penso a te.
Quanto verde tutto intorno a ancor piú in là,
sembra quasi un mera l'erba,
e leggero il mio pensiero vola e va
ho quasi paura che si perda…
Un cavallo tende il collo verso il prato
resta fermo como me:
faccio un passo, lui mi vede, è già
fuggito…
Respiro la nebbia, penso a te.
No, cosa sono adesso non lo so
sono como, un uomo in cerca di se stesso
no, cosa sono adesso non lo so
sono solo, solo il suono del mio passo…
Ma intanto il sole tra la nebbia filtra già:
il giorno come sempre sarà.
Aria tersa d'un settembre che pare senza fine
aria già fredda
acqua già fredda…
intorno irrepetibili colori e silenzi
e foglie cadute e cadute
e nubi bige a rimpiettino
e il mio rabbrividire...
ia giacca stretta al petto...
un sapore di uva...
e dita attaccatticca...
e il giorno
come vai bello
come sempre possente:
Come sempre....

--..Σεπτέμβρης.. Ο μήνας που αλλάζει τους ανθρώπους. Όταν ξαφνικά βρίσκονται μέσα σε μια αίθουσα σχολείου, μετά απο το συνήθως ξένοιαστο καλοκαίρι. Δεν μιλάω εδω για μεγάλα παιδιά του λυκείου όπως είναι τα δικά μου (εννοώ τους μαθητές μου), αλλά για πιτσιρίκια εκεί στο δημοτικό, που επιστρέφοντας στο σχολείο ψάχνουν να δουν αν θα είναι και φέτος μαζί τους ο Νίκος, η Σοφία, η Αδριανή - η κοπελίτσα απο την αμερική που έμενε με τη γιαγιά της, ο Άκης, η Μαίρη, η Βαρβάρα, ο Σπύρος.. πρόσωπα πολύ μακρινά πια, εγκλωβισμένα χαμόγελα σε φωτογραφίες που αρχίζουν να υφίστανται την αδυσώπητη φθορά του χρόνου, την βραδεία καύση λόγω της έκθεσης στον ατμοσφαιρικό αέρα, όπως μας έλεγε η δασκάλα μας εκεί στην πέμπτη δημοτικού.. Α! Και τότε που κάναμε και κείνο το πείραμα με τη θερμική αγωγιμότητα! Εγω κρατούσα το μεταλλικό χάρακα και ο Γιάννης τον ξύλινο, πάνω απο ένα κομμάτι φλεγομενου μπαμπακιού... Φυσικά, άρχισε να με καίει.. "Παιδιά, παρότι ο Σωτηράκης πήγε να το παίξει ήρωας, τα παράτησε.. Γι αυτό θα κάνει κι άλλο ενα πείραμα". Και πράγματι, εκείνο με τη θερμική διαστολή. Δασκάλα με χαρά για το λειτούργημά της και αγάπη για τα παιδιά της, για εμάς....

Τα χρόνια πέρασαν, μα οι Σεπτέμβρηδες είναι πάντα οι ίδιοι.

Βλέπεις είμαι και εγώ ένα μόνιμο κτήμα αυτής της συναρπαστικής εποχής του χρόνου, και μ' αγαπάς ίσως πιο πολύ γι αυτό. Και τα άλογα, κυρία Μαρία, μπροστά στα τείχη της Τροίας να συνεχίζουν να τραβούν το άρμα που σέρνει το νεκρό Έκτορα και να μένουν άναυδα στην εικόνα ενος παιδιού στα πρώτα θρανία που με στόμφο κατάφερε μετά απο χρόνια να μην κομπιάσει ούτε δευτερόλεπτο διαβάζοντας αυτή τη φοβερή ιστορία που σκαρφίστηκε ο Όμηρος. Κι αν τα δάκρυα έχουν κάποια αξία, σου τα προσφέρω με ευγνωμοσύνη..--

Στην δασκάλα μου Μαρία Κατσαρού - Παπαθανασίου, που έφυγε σήμερα απο τη γήινη παρέα μας πλήρης ημερών και αγάπης..

ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ

Η σημερινή ανάρτηση, το Palhaço του Egberto Gismonti, αυτού του μεγάλου βραζιλιάνου μουσικού, έρχεται σαν ένα διάλειμμα σε ένα φοβερό τρέξιμο των τελευταίων ημερών.

Το κομμάτι πρωτοεμφανίστηκε στο εξαιρετικό άλμπουμ Magico (1979) των Gismonti - Haden - Garbarek. Δεν ξέρω τι γίνεται με κάποια έργα - όπως αυτό - που όταν τα ακούω μετά απο αρκετά χρόνια, φέρνουν στο μυαλό μου όχι απλά εικόνες, μα κάτι παραπάνω. Καμιά φορά φωνές που έχω ξεχάσει, ήχους, θορύβους από το παρελθόν, μυρωδιές ενδεχομένως, απο φρεσκοβαμμένους τοίχους, από ρούχα που ήταν φυλαγμένα για πολλά χρόνια σε κάποιο πατάρι.. Με λίγα λόγια, σαν κάτι να σου ξυπνά μνήμες από το υποσυνείδητο.

Όμως, εδώ, συμβαίνει και κάτι άλλο..

--..πιο ενδιαφέρον: Ζούσες κάποτε (π.χ. σαν φοιτητής, λέμε) σε μια γειτονιά και το καθημερινό σου δρομολόγιο σε πήγαινε από -πάνω κάτω- τους ίδιους δρόμους. Δεν έδωσες ποτέ σημασία σε κάποια άλλα στενάκια που - ίσως - να υπήρχαν κάπου εκεί κοντά, γιατί δεν ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς σου, ίσως γιατί δεν έμενε κανείς γνωστός σου προς τα εκεί, ίσως γιατί σε τελική ανάλυση μπορεί να αισθανόσουν ότι έμπαινες σε "μια άλλη περιοχή". Ίσως, ακόμη, να δυσκολεύομαι να εκφράσω ακριβώς το τι θέλω να πω, ίσως από την άλλη να είναι εγγενής αυτή η αδυναμία. Τέλος πάντων, πιο απλά, πήγαινες πάντα από δω και ποτέ από κει. Και έρχεται ο παλιάτσος του Gismonti και σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και ζεις το περπάτημα σε αυτό το στενάκι. Λίγη φαντασία θέλει..--

Χριστίνα μου, από τον παλιάτσο σου, χρόνια πολλά!

ΣΤΟ ΜΩΛΟ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ?

Όχι, βέβαια.. Αν και.. η Ατλαντίδα έχει κάποια σχέση με τη σημερινή ανάρτηση.
Πριν αρχίσουν σκέψεις του στιλ "πάει κι αυτός, τόχασε", καλό είναι να βάλουμε σε μια σειρά όλα τα πράγματα.

Το ξημέρωμα του 1898 βρίσκει την ανθρωπότητα με εναν ακόμη καινούργιο επιβάτη, που ανεβαίνει στο όχημά της σε μια στάση κοντά στα αυστρο-ουγγρικά σύνορα. Ο Viktor Ullmann είναι ο συνθέτης που - έστω και με το μικρό αυτό απόσπασμα - κοσμεί τον αποψινό μου μονόλογο.

Έχοντας ως μέντορα τον A. Zemlinsky και θαυμάζοντας τα έργα των Schoenberg και Berg, χτίζει το δικό του ύφος και παράγει μια σειρά απο μουσικά έργα που θα μπορούσαν να τον κατατάξουν σε εναν απο τους σημαντικότερους συνθέτες του 20ου αιώνα.

Και εκεί, σαν ενα θλιβερο παραμύθι, όλα τελειώνουν. Αν και οι γονείς του είχαν ασπαστεί τον καθολικισμό, ο Ullmann πληρώνει την εβραική του καταγωγή, συλλαμβάνεται απο τους ναζί το 1942 και μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Theresienstadt. Eκεί, μαζί με άλλους καλλιτέχνες συνεχίζει να γράφει, με αποκορύφωμα το αριστούργημα - όπερα δωματίου "Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας" (Die Kaiser von Atlantis). Oι ναζί παρατηρούν ομοιότητες του κεντρικού χαρακτήρα του έργου (του αυτοκράτορα) με τον Α. Χίτλερ και σταματούν κάθε δραστηριότητα, απαγορεύοντας το έργο. Το 1944 ο Ullmann μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου, όπου στις 18 Οκτώβρη δολοφονείται στους θαλάμους αερίων.

Άγνωστος, όχι μόνο στο ευρύ κοινό, αλλά και σε ανθρώπους που ασχολούνται συστηματικά με τη μουσική, μόνο και μόνο για το απίστευτο ψυχικό σθένος να δημιουργήσει ένα τέτοιο έργο, με αυτό το περιεχόμενο και σε αυτόν τον τόπο θανάτου, ο Ούλμαν αξίζει κάτι περισσότερο απο την προσοχή μας.

Πολύ πρόσφατα κατάφερα και βρήκα έργα του - και φυσικά τον "αυτοκράτορα", και είπα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μου με εσάς τους λίγους ( αλλά καλούς) φίλους που με παρακολουθείτε.

-.. Και για να λύσουμε το μυστήριο του τίτλου της ανάρτησης, η φωτογραφία μας απόψε είναι απο το εξαιρετικό βιβλίο "Μνήμες Κατοχής ΙΙ" του Christoph U. Schminck-Gustavus (εκδ. Ισνάφι, Ιωάννινα 2008). Και είναι εβραίοι των Ιωαννίνων, συγκεντρωμένοι στο μώλο, λίγο πριν τη μεταφορά τους το 1944 στα στρατόπεδα του θανάτου. Η έκφραση αγωνίας της κοπέλλας, ένα χαστούκι στον ανθρώπινο πολιτισμό.. Μπορώ να γράψω τίποτε άλλο? Δεν μπορώ..--

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, Ε?

Μεταφράζω από μια σχετική ιστοσελίδα:

Το 1284, η μικρή πόλη του Hamelin, δίπλα στον ποταμό Weser, είχε γεμίσει ποντίκια. To δημοτικό συμβούλιο της πόλης έχει δοκιμάσει τα πάντα για να τα ξεφορτωθεί. Ο δήμαρχος, σε μια απελπισμένη κίνηση, προσφέρει 1000 φιορίνια σε όποιον δώσει ένα τέλος σε αυτή την κατάρα. Ένας ξένος ντυμένος με έντονα ρούχα, κόκκινα και κίτρινα, εμφανίζεται και ισχυρίζεται πως μπορεί να απαλλάξει το Hamelin από τα ποντίκια. Τη νύχτα, ο ξένος αρχίζει να παίζει εναν απαλό σκοπό με ενα φλάουτο και όλα τα ποντίκια βγαίνουν απο τα σπίτια και τις αποθήκες και παρασύρονται προς τον ποταμό Weser, όπου και πνίγονται. Ο δήμαρχος όμως, αρνείται να πληρώσει τον αυλητή: "Δεν κοστίζει 1000 φιορίνια ενας σκοπός στο φλάουτο.. Φύγε απο το Χάμελιν!"

Κάποια Κυριακή πρωί, ο αυλητής επιστρέφει όταν όλα τα παιδιά είναι στην εκκλησία. Αρχίζει πάλι να παίζει ενα σκοπό με το φλαουτό του. Αυτή τη φορά, είναι τα παιδιά που τον ακολουθούν. Καθώς βγαίνει απο την πόλη, πηγαίνοντας προς το βουνό, μια σπηλιά εμφανίζεται στους πρόποδες του βουνού απο το πουθενά. Ο αυλητής, ακολουθούμενος απο τα παιδιά μπαίνει μέσα και η είσοδος της σπηλιάς ξανακλείνει. Τα παιδιά δεν ξαναεμφανίζονται στο Hamelin.

Φυσικά, είναι πολύ γνωστή η ιστορία, έχοντας τις ρίζες της στα τέλη - όπως αναφέρθηκε - του 13ου αιώνα. Μάλιστα, φέτος γιορτάζονται στο Χάμελιν, τα 725 χρόνια αυτής της ιστορίας. Στο μυθιστόρημα αυτό, έχει δοθεί εσφαλμένα και ο τίτλος "Μαγεμένος Αυλός", κάτι που παραπέμπει σε κάτι άλλο, ακόμη και στην εντελώς διαφορετικού περιεχομένου όπερα του Μότσαρτ. Δεν είναι το φλάουτο, ο αυλός δηλαδή, το κακό, αλλά το όργανο του κακού. Ίσως η καλύτερη απόδοση του τίτλου του μυθιστορήματος (The Pied Piper of Hamelin) είναι "Ο πολύχρωμος αυλητής", εαν θελήσουμε να μείνουμε στον αγγλικό τίτλο.

Η γερμανική (και αν θέλετε, πιο γνήσια εκδοχή) είναι Der Rattenfänger von Hameln, δηλαδή "Ο Ποντικοκυνηγός του Χάμελν". Οι αδερφοί Grimm απο την άλλη, εμπνεύστηκαν και αυτοί απο την ιστορία και έδωσαν στη δική τους εκδοχή τον τίτλο "Τα παιδιά του Χάμελιν".

Γιατι τα γράφω όλα αυτά; Πόσο σημαντικό είναι επιτέλους ενα τέτοιο - κατα πάσα πιθανότητα - παραμύθι; Πόσους εφιάλτες και φοβίες θα μπορούσε να έχει (ή έχει) ενα παιδί που θα έρθει αντιμέτωπο με αυτό το παραμύθι; Έχουμε μπροστά μας ένα ποικίλα ερμηνευόμενο δράμα, μια "σύγχρονη" παραβολή, ένα όργανο τιθάσευσης παιδικών πειρασμών ("αν δεν είσαι καλό παιδί, θα σε πάρει ο γύφτος" - νεοελληνική εκδοχή του αυλητή). Ή μηπως κάτι άλλο τεράστιο και ιδιοφυιές;
Κάνω εδώ μια αναγκαστική στάση.
Δεν γνωρίζω τι απ' όλα αυτά είχε στο μυαλό του ο Ατόμ Εγκογιάν όταν γύριζε τη συγκλονιστική του ταινία "Το γλυκό πεπρωμένο" (The Sweet Hereafter, 1997). Τι σχέση έχει ο αυλητής με τη ταινία; Πολύ μεγάλη, ουσιαστικά η ιστορία του Pied Piper κυλάει παράλληλα. Απλά θα θυμίσω πως η Sarah Polley στο ρόλο που υποδύεται - μοναδική διασωθείσα απο το δυστύχημα - ανάπηρη όμως, διαβάζει και ξαναδιαβάζει το μυθιστόρημα σε διαλείμματα απο τη βία που της ασκεί ο πατέρας της. Η ανάλυση και περιγραφή της ταινίας όμως, είναι πέρα τόσο απο τις προθέσεις μου, όσο φυσικά και απο τις δυνατότητές μου. Πολύ καλη ανάλυση θα βρείτε εδω.
Έτσι, θα περιοριστώ τελικά σε μερικές ακόμη πληροφορίες για το τραγούδι Courage που ακούμε εδώ, βλέποντας - όσο μας επιτρέπει η βιομηχανία του θεάματος - σκηνές απο την ταινία. Η αρχική εκδοχή του τραγουδιού είναι απο τους Tragically Hip, όμως εδω το ερμηνεύει εκπληκτικά η Sarah Polley, όπως υπάρχει στο εξαίρετο σάουντρακ που υπογράφει ο μόνιμος μουσικός συνεργάτης του Εγκογιάν, Mychael Danna.

Courage
Watch the band through a bunch of dancers
Quickly, follow the unknown with something more familiar.
Quickly something familiar
Courage, my word it didn't come it doesn't matter
Sleepwalk, so fast asleep in a motel
that has the lay of home and piss on all of your
background and piss on all your surroundings
Courage, my word, it didn't come, it doesn't matter
Courage, it couldn't come at a worse time
So there's no simple explanation
for anything important any of us do
and yea the human tragedy
consists in the necessity
of living with the consequences
under pressure, under pressure.
Courage, my word, it didn't come, it doesn't matter,
Courage, it couldn't come at a worse time.

--.. Θυμάμαι, είχα βγει απο την αίθουσα με ενα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω. Ίσως, σαν αυτό της ντροπής που νιώσαμε κάποιες φορές στο δημοτικό, όταν για κάποια αταξία κάποιου συμμαθητή μας, υπήρχε η ομαδική τιμωρία - αυτή η σειρά, στον πίνακα - με το χτύπημα της βέργας στις παλάμες... Και πάλι όμως, αυτό ήταν πολύ προσωπικό και ίσως επιφανειακό. Πριν απο μερικά χρόνια άρχισα να αντιλαμβάνομαι κάτι παραπάνω. Δεν είναι εύκολο εξάλλου να περιγράφεις την απώλεια παιδιών. Δεν μπορείς να μιλάς για κάτι που δεν έχεις ζήσει ή καλύτερα είχες τη τύχη να μην το ζήσεις.. Και τελικά, αυτό είναι παραμύθι για παιδιά ή για μεγάλους?--

ΛΕΥΚΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ή ΚΑΠΟΙΟ ΚΟΡΙΤΣΙ (ΣΤΟΝ ΑΦΡΟ)?

Δεν μπορώ να γνωρίζω την ταυτότητα της λέξης Inga (όπως έχει χρησιμοποιηθεί εδώ). Υποθέσεις κάνω. Εκείνο όμως που ξέρω με σιγουριά είναι η ανατριχίλα που αισθάνομαι όταν ακούω αυτό το φοβερό κομμάτι του σπουδαίου Duško Gojković από το εξαιρετικό άλμπουμ του 1993 Soul Connection. Γεννημένος το 1931 στο Jajce, αυτή την μικρή πόλη στην καρδιά της Βοσνίας με αυτό τον απίστευτο συνδυασμό καταρρακτών, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι ένας έφηβος στην ψυχή, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους βαλκάνιους τζαζίστες. Πως? Βαλκάνιους είπα, ε?

Εδώ νομίζω ότι βρίσκεται το λάθος στην προηγούμενη φράση μου. Προσωπικότητες σαν τον Ντούσκο Γκόικοβιτς, είναι η προσφορά της τέχνης στην ανθρωπότητα. Και ως γνωστόν, η τέχνη απεχθάνεται τα σύνορα...

--.. σαν αυτά που κάποια στιγμή μπήκαν στις πόλεις, στις γειτονιές, στις φιλίες, στην καθημερινότητα απλών ανθρώπων, επειδή κάποιοι άλλοι (πάντα άγνωστοι, τάχα μου) αποφάσισαν έτσι. Και ο υπόλοιπος κόσμος, άφωνος μέσα στις δικές του ενοχές και αδυναμίες να παρακολουθεί τα προκαθορισμένα γεγονότα. Αλήθεια, η μουσική του Γκόικοβιτς είναι πιο γλυκιά για τον βόσνιο ή για τον μαυροβούνιο? Αυτοί οι απίστευτοι καταρράκτες, που ενώνονται σε ένα ποτάμι - φαίνεται κιόλας στην καρτ ποστάλ - σε ποιον ανήκουν? Μόσταρ, Τούζλα, Σεράγεβο.. ερείπια? Όχι πια βέβαια, έχουν μαζέψει τα συντρίμμια. Έχουν ξαναφτιάξει τη γέφυρα πάνω από τον Νερέτβα.. Και όλα καλά. Εμένα θα μου επιτρέψετε όμως να ξανακοιτάξω αυτό το εκπληκτικό πλάνο με τους καταρράκτες και (ξανα)ακούγοντας την Ίνγκα να καταραστώ την αμέτρητη ανθρώπινη (?) βλακεία..--

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...

...φυσικά στον αδελφό μου, μια και σήμερα έχει τα γενέθλιά του!

Συνήθως τις αφιερώσεις τις γράφω στο τέλος κάθε ανάρτησης, όμως αυτή είναι - ευνόητα - διαφορετική!!
Ένα εξαιρετικό βίντεο με απρόβλεπτες και εξωπραγματικές ιστορίες, όνειρα πολύχρωμα, ευχές που ξεφεύγουν απο την ανόητη καθημερινότητα, χρυσόψαρα που ξεκινούν συναρπαστικά ταξίδια αγνοώντας νόμους, κανόνες, πραγματικότητες που την ύπαρξή τους αγνοεί η μεγάλη απρόσωπη ανόητη μάζα. Και φυσικά, η ΜΟΥΣΙΚΗ
Ένα απο τα αρκετά αναγνωρίσιμα βαλς, έρχεται να τυλίξει μέσα στη μαγεία του τις εικόνες που περνούν από μπροστά μας και να ανασύρει κι άλλες τόσες απο τη φαντασία μας...
Κι εγώ σαν μεγαλύτερος αδερφός, διαλέγω και μια φωτό του 80 για ένα παιχνίδι στο χρόνο...

ΓΙΩΡΓΟ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

..Και φυσικά, είναι το Waltz νο.2 απο τη Τζάζ σουίτα του μεγάλου Dmitri Shostakovich (1906-1975). Δεν γνωρίζω ποιοι είναι σε αυτή την εκτέλεση, αλλά αυτή τη φορά, ε! ας μην επιμείνω σε τέτοια θέματα

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ (ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΥΠΗ)

Ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της προοδευτικής μουσικής σκηνής, αυτού που ονομάζουμε εύκολα "progressive" γιατί ίσως δεν βρίσκουμε άλλη λέξη κατάλληλη να προσδιορίσει μια πολλές φορές χωρίς νόημα κατηγοριοποίηση ενός μουσικού έργου. Και αυτό γιατί το ίδιο αυτό το έργο στερεί με την έμπνευση που κουβαλά, αυτή τη δυνατότητα.

Το Memento Z Banalnym Tryptykiem (1980) είναι ένα από τα πιο "γεμάτα" άλμπουμ των SBB, αυτού του φοβερού γκρουπ απο την Πολωνία, όπου κιθάρα παίζει ένας από τους πολλούς Έλληνες της διασποράς, ο Apostolis Anthimos (και θα μου επιτρέψετε να πιστεύω πως αυτός ο σπουδαίος μουσικός διέπρεψε - και διαπρέπει - ακριβώς επειδή μεγάλωσε και ωρίμασε μουσικά εκτός Ελλάδας), ενω στο γκρουπ την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος είναι οι Jerzy Piotrowski- κρουστά και φυσικά ο ιδρυτής του Jozef Skrzek- μπάσο, πιάνο, moog, φωνητικά, καθώς και μερικοί πολύ καλοί session μουσικοί.
Φυσικά το SBB είναι αρχικά, κατα μια εκδοχή Silesian Blues Band, κατα μια άλλη - προτιμότερη- Szukaj, Burz, Buduj (Ψάξε, σπάσε, χτίσε). Επρεπε να το γράψω..

Από το άλμπουμ αυτό, βρήκα σε -στατική εικόνα- βίντεο, το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ Trójkąt radości (το τρίγωνο της χαράς). Ομολογώ ότι το έψαχνα αρκετό καιρό, για τον απλούστατο λόγο πως ταίριαζε με αρκετά από αυτά που πέφταν και εξακολουθούν να πέφτουν στην αντίληψή μου. Χρόνο για να φτιάχνω βίντεο δεν έχω, οπότε δεν έχω παρα να "βολευτώ" με την προσφορά του καλού ανθρώπου που το ανέβασε.

Χωρίς λόγια, μόνο μουσική. Μια εισαγωγή που θυμίζει σήμα ραδιοφωνικού σταθμού ανατολικής Ευρώπης της εποχής του ψυχρού πολέμου, που όμως κάποια στιγμή δίνει τη θέση της σε ένα σπάνιας ομορφιάς σόλο κλασσικής κιθάρας. Σαν ένα ρέκβιεμ.. Και η ηλεκτρική κιθάρα, απλά κρατά ένα αυστηρό και τραγικό "ίσο".. Μέχρι.. μέχρι που όλα δείχνουν ότι αλλάζουν και ο Ανθιμος πιάνει την ηλεκτρική κιθάρα και αρχίζει τις "κόντρες" με το μουγκ του Skrzek, φτιάχνοντας ένα ονειρικό τοπίο, ένα απόσπασμα από την τρίτη πλευρά του Wish you were here που, φυσικά αστειεύομαι, δεν κυκλοφόρησε ποτέ, αλλά θα μπορούσε να είναι κι έτσι... Και το κομμάτι τελειώνει...

--.. και συ ψάχνεις να βρεις αυτό το "τρίγωνο της χαράς". ΄Και φυσικά, ξαναβάζεις το κομμάτι απο την αρχή γιατί έχεις καταλάβει ότι το ακουστικό μέρος του δεν το έχεις χορτάσει. Και ξανά, και ξανά..

Έλα όμως που θέλεις να βάλεις και μια φωτογραφία, γιατί.. έτσι (?) Και θυμάσαι εκείνη τη φοβερή φωτογραφία με τα πιτσιρίκια της δεκαετίας του '50 που έχουν βγει για τα κάλαντα, με ενα τρίγωνο της συμφοράς, αλλά με μερικά από τα πιο αληθινά χαμόγελα που έχω δει. Εκτός απο τον πιτσιρικά που κρατά το πουγκάκι για τα χρήματα. Αυτός είναι λίγο σκεφτικός. Κάποιος πρέπει να κάνει κι αυτή τη δουλειά. Μα, είπαμε, η χαρά μέσα στη λύπη..--

Για τον Δημήτρη - alfaio- και τη Σοφία.

..ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ 'ΧΩ

Καμιά φορά χρειάζεται κανείς ένα καλό ταρακούνημα στη ζωή του, ωστε να μπορέσει να δει λίγο πιο πέρα απο τη μύτη του.

Και με τον παραπάνω "αφορισμό", προχωράμε στη σημερινή ανάρτηση που δεν είναι άλλη απο το υπέροχο "Love me Sweet" του Kid Loco και απο το άλμπουμ του A Grand Love Story (1997). Ένα παρα πολύ φροντισμένο έργο, όπου τίποτε δεν είναι τυχαίο, αλλά και τίποτε δεν είναι προβλέψιμο. Τριπ-χοπ, acid jazz, μακρινοί καραμελωμένοι ήχοι απο σιτάρ, και φωνητικά απο την Katrina Mitchell (που σε άλλη εποχή ίσως θα απαιτούσαν δέσιμο σε κατάρτι), όλα σε μια διονυσιακή αλλά καθ' όλα ελεγχόμενη σύντηξη..

Για κάποιους , όπως μου έχουν πει, λειτούργησε πολύ ευεργετικά - δες τον αφορισμό - αυτό το φοβερό μίγμα τόσο διαφορετικών μουσικών τάσεων.. Φαίνεται μάλιστα, πως οδηγεί σε μια αλληλουχία σκέψεων που μετά την αρχική απογείωση, δείχνουν στον συνειδητοποιημένο ακροατή τον τρόπο για μια ασφαλή και καθόλου άτσαλη προσγείωση. Τουλάχιστον, έτσι κατάλαβα..

Love me Sweet
me and my babe went to the show
I and babe went to the show
did we sit on the end? no
'cause a fallen girl was in the very front row

she got real lace curtains on her door
she got brussels carpets on the floor
but she don't wear no silk or lace
no, lords, she don't wear no corsetwaist

so love me sweet, my dear sweet lucy
love me sweet, my pretty baby
love me sweet, baby sweet lucy
love me sweet, pretty baby

now babe's gone'n I won't come home
now babe's gone'n I won't come home
or with my clothes all wrinkled
and my hair ain't sittin' just right in the middle

she makes me want things I never had
she makes me want things I never had
baby, there's too many things I never had
and too many things I will never have

and you're the best that it is
and I need you baby, please
'cause you're the best that it is
and I need you in all my biz

--..χρωματιστά καπέλα, Βαν Γκογκ, ανησυχία, φτηνές ομπρέλες, νεράιδες, τσάι με καραμέλα, νύχτα, όνειρα, τεράστια μαύρα γυαλιά, εφιάλτες, εφιάλτες, εφιάλτες..

..ξύπνημα..
άγριο μεν, αλλά ξύπνημα..--

υγ: μια και ενας δυο φίλοι μου τηλεφώνησαν για τη δισκογραφία της Katrina Mitchell, να πω οτι ΔΕΝ εμφανίζεται στο βίντεο (δεν είναι αυτή που κάνει πως τραγουδά-καμμία σχέση). Είναι η ντράμερ των Pastels απο το μεταγενέστερο σχήμα τους και μοιάζει με την κοπελίτσα της φωτό.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΡΤΑ

Ένα απο τα διαμάντια του ιταλικού progressive της δεκαετίας του '70, είναι το Dedicato a Frazz (1973) των Semiramis. Το άλμπουμ είναι θεματικό και περιγράφει μια φανταστική βόλτα σε ένα εφιαλτικο λούνα παρκ. . Απο το εξαίρετο αυτό λοιπόν άλμπουμ, δυσκολεύτηκα ποιο τραγούδι να διαλέξω για τη σημερινή ανάρτηση. Για πολλούς λόγους, με κύριο το υψηλό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται όλο το έργο. Τελικά, επέλεξα το "Dietro una porta di carta", για εκείνους τους λόγους ίσως που έφεραν και το Another Day σε αυτές τις διαδικτυακές εξομολογήσεις μου.

Και αυτό το άλμπουμ το γνώρισα πριν απο λίγα χρόνια, εκεί πάνω στο γύρισμα της χιλιετίας. Ήρθε σαν ενα είδος "φάρμακου" για κάποιον που φτάνοντας στα 40 ζαλίστηκε κοιτώντας στο παρελθόν και άρχισε να ανησυχεί αφουγκραζόμενος το μέλλον.. Πάντα άλλωστε για μένα (και για κάποιους φίλους μου φαντάζομαι) η μουσική - και ας μην ξέρω τίποτε απο νότες- ήταν το κατάλληλο γιατρικό ή καλύτερα κάτι σαν φιλοσοφική λίθος που όμως δεν μετατρέπει τίποτε σε χρυσό και δεν υπόσχεται αιώνια ζωή. Αυτά είναι προνόμια - θλιβερά- σύγχρονων Φάουστ και βεβηλωμένων ψυχών.

Το συγκρότημα: Ξεκίνησε το 1970 απο μια παρέα εφήβων 15-18 χρονών, πράγμα που σημαίνει πως την εποχή που ηχογραφήθηκε το -μοναδικό- άλμπουμ, δεν πρέπει κάποιος να ήταν πάνω απο 20. Μαλιστα, ο κιθαρίστας Μichele Zarillo, που μπήκε στο γκρουπ τέλη '72, την εποχή της ηχογράφησης ήταν ...16 χρονών. Ο μύθος λέει πως σε ένα soundcheck συναυλίας-φεστιβάλ στη Ρώμη, πρώτη φορά που θα εμφανιζόταν το γκρουπ, θα παίζαν ενα κομμάτι 23 λεπτών (πιθανόν διασκευή). Οι τεχνικοί και μηχανικοί ήχου σταμάτησαν κάθε δραστηριότητα μόλις άρχισε ο Ζαρίλλο να σολάρει με την κιθάρα του, έχοντας πάθει την πλάκα τους απο αυτόν τον φοβερό πιτσιρικά!!

Το όνομα του άλμπουμ: Αφιερωμένο στον Φραζζ??? Ποιος είναι άραγε ο ..Φραζζ? Μυστήριο?
Τα ονόματα των μελών του γκρουπ: Paolo Faenza (ντραμς, βιμπράφωνο), Marcello Reddovide (μπάσο), Gianpiero Artegiani (συνθεσάιζερ), Michele Zarrillo (κιθάρα, φωνή) και Maurizio Zarrillo (πιάνο, συνθεσάιζερ)



Dietro una porta di carta
E nel silenzio intorno a me
ritrovo la semplicita'
la personalita'
la mia aggressivita'
Ritorno dal mio cielo
son solo nella stanza
brucio il mio ideale stanco
che fa l'amore con un foglio posato
su uno scrigno bianco
dal quale esce
riluttante
Un ragno un ragno un ragno un ragno

-- ..τι αλήθεια μπορεί να βρίσκεται πίσω από μια χαρτονένια πόρτα; Ποιος θα μπορούσε να βάλει στην είσοδο του σπιτιού του ένα υλικό τόσο ευάλωτο; Ποιο σπίτι άραγε είναι αυτό και ποιος μένει εκεί; Ποιοι είναι αυτοί που η χαρά τους, η μοναδική χαρά τους, είναι ο ψεύτικος κόσμος που μοιάζει με λούνα παρκ, που τους φοβίζει ίσως μόνο μια αράχνη που θα περάσει τελικά αυτή τη χάρτινη πόρτα, κλείνοντας ειρωνικά το μάτι σε κάποιες ακτίνες α που δεν τα κατάφεραν παρ' όλη την προετοιμασία που προηγήθηκε; Είναι πιο έντονος ο πειρασμός να δεί κανείς τι κρύβεται πίσω από ενα χαρτί ή πίσω απο μια βαριά δρύινη ή μεταλλική πόρτα;

Αυτές - και άλλες πολλές - σκέψεις, που πιθανόν να ακούγονται έως και εντελώς παράλογες, έκανα εδώ και έξι χρόνια, πάνω κάτω τέτοια εποχή, που το τραγούδι αυτό - επιλογή μαζί με άλλα κομμάτια που ήθελα να ακούσω καλύτερα, με συνόδευε σε καθημερινές αυθημερόν μετακινήσεις μου μεταξύ Κέρκυρας και Ιωαννίνων. Και φυσικά το τοπίο βοηθούσε να χτιστεί ένα φοβερό σκηνικό για όλα όσα περνούσαν απο το μυαλό μου, εκμηδενίζοντας την κούρασή μου. Δεν απάντησα τελικά στις προηγούμενες ερωτήσεις, ή εσκεμμένα έτσι δείχνω. Ας πούμε όμως, οτι και αυτή η ανάρτηση δεν είναι τίποτε άλλο απο ενα πολύχρωμο παζλ ήχων και εικόνων, που άλλοτε κυλάνε απρόβλεπτα και άλλοτε παγώνουν και εγκλωβίζονται μέσα σε ενα μαύρο κουτί, σαν αυτό που βρίσκεται πίσω απο τα μάτια και ανάμεσα απο τα αυτιά.

ΜΝΗΜΗ

Κλείνουν κιόλας σε λίγες μέρες, πέντε μήνες από τον αναπάντεχο χαμό ενός από τους πιο εμπνευσμένους μουσικούς της εποχής μας. Ο Hector Zazou (1948-2008), πάντα ανήσυχο και προοδευτικό πνεύμα, μου συστήθηκε (όπως φαντάζομαι και σε πολλούς άλλους φίλους) εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '80 μέσω της σειράς Made to Measure. Μπορεί όμως να μετρηθεί η καλλιτεχνική δημιουργία ενός τέτοιου χαρισματικού ανθρώπου? Τι να πρωτοθυμηθούμε από τις συνεργασίες του, πάντα εκλεκτικές, πάντα θελκτικές και πάντα με το ζιζάνιο του πειραματισμού μέσα τους.

Διάλεξα το Memoria, ένα τραγούδι - ταξίδι στη μνήμη, από το σπουδαίο έργο του "Les Nouvelles Polyphonies Corses avec Hector Zazou" (1991), στο οποίο με αυτούς τους τραγουδιστές της Κορσικής και μαζί με μια απίστευτη παρέα τεράστιων μουσικών (Cale, Sakamoto, Dibango, Papasov, Hassell...), στην κυριολεξία λειτουργούν πάνω στην κορσικανή πολυφωνική παράδοση. Για την ιστορία, οι NPC έβγαλαν ακόμη ενα άλμπουμ το '96, καλό, όχι όμως όσο το αριστούργημα αυτό.. και με τίτλο το τωρινό "σπίτι" του Ζazou....

Το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι, εντάξει, είναι απλά εικόνες της Κορσικής, θα μπορούσε να αποτελεί τουριστική περιγραφή, αλλά φαντάζομαι πως όσοι/ες μπαίνουν σε αυτό το μπλογκ, έχουν συντονιστεί στο νόημα των αναρτήσεων και απλά θα κλείσουν τα μάτια ώστε να ταξιδέψουν μαζί με τη μουσική στα κρυφά κανάλια της δικής τους μνήμης...

--.. Ξανακοιτάζοντας τη φωτογραφία του Ζαζού, δεν μπορείς να μην σκεφτείς τι συνεργασίες θα σκαρώνει πάλι εκεί ψηλά που βρίσκεται.
Και όσο για μένα δεν έχω παρά να ευχαριστήσω τον πατέρα μου, που όταν ήμουν πιτσιρίκος με έκανε να αγαπήσω την πολυφωνική μουσική της Ηπείρου - αν και άργησα καμιά 40ριά χρόνια να του το πω. Βέβαια, ξέφυγα λίγο, με την έννοια ότι στην πορεία άρχισαν να μου αρέσουν κι άλλες πολυφωνικές μουσικές, από άλλα μέρη. Η ενέργεια που βρίσκεται μέσα σε αυτό το είδος έκφρασης είναι απίστευτη. Συνδυασμός ανθρώπινων φωνών, συνεργασία των φωνητικών χορδών και των συναισθημάτων, άλλοτε η ταύτιση των θεμάτων που τραγουδιούνται και άλλοτε ο διαχωρισμός τους. Σαν μια κοινωνία πολυφωνική που - δυστυχώς - δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο στην τέχνη..--

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΕΥΧΗ

Ένας από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους σαξοφωνίστες, ο Άγγλος John Surman, με μια τεράστια δισκογραφία που περιλαμβάνει και πάρα πολλές σπουδαίες συνεργασίες μας χαρίζει το Winter Wish από το προπέρσινο άλμπουμ του "The Spaces in Between". Ο καλός χρήστης του youtube που έφτιαξε αυτό το βίντεο, προσάρμοσε τη μουσική σε μια σειρά εκπληκτικών φωτογραφιών της αγγλικής υπαίθρου του John Elliott.

Παρακολουθώντας κανείς τα έργα του Surman, διαπιστώνει πως ο μεγάλος αυτός δημιουργός μετά την περίοδο 1979 - 1995 κατά την οποία "έφτιαξε" το προσωπικό του ύφος, έκανε μια σημαντική και πολύ λογική στροφή σε μια πολύ πιο κλασσικίζουσα (η λέξη αυτή τον αδικεί κατάφωρα) μορφή έκφρασης. Κάτι αντίστοιχο έχει κάνει άλλωστε και ο άλλος μεγάλος σύγχρονος σαξοφωνίστας, ο Jan Garbarek.

Μουσική που ανασύρει αναμνήσεις, μουσική απολογισμού, μουσική εσωτερικής αναζήτησης. Ένας ιδιαίτερα σημαντικός σύντροφος για μοναχικές περιπλανήσεις σε ομιχλώδη μονοπάτια, όχι απαραίτητα υλικά..

-..What is matter? - never mind
What is mind? - it doesn't matter..
(Τι είναι ύλη; Να μη σε νοιάζει
Τι είναι νους; Δεν έχει σημασία)..--

στη μητέρα μου

ΑΜΜΟΣ (Ή ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΑΥΤΗΣ..)

Διάλεξα για σήμερα το υπέροχο τραγούδι του Lee Hazlewood του 1966 "Sand". Όχι όμως στην εκτέλεση την αρχική, αυτή του συνθέτη μαζί με τη Νάνσι Σινάτρα - που έτσι κι αλλιώς είναι Η κορυφαία*, αλλά σε μια διασκευή. Το συνηθίζω αυτό άλλωστε, όταν πιστεύω πως αξίζει τον κόπο. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι.

Το 1997 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Slush απο το περιστασιακό συγκρότημα ΟΡ8 (όπως λέμε opiate) που αποτέλεσε μια και μοναδική κυκλοφορία της φοβερής παρέας των Joey Burns, John Convertino (δηλ. οι δυο Calexico) , Ηowe Gelb (των Giant Sand) και της άδικα παραγνωρισμένης Lisa Germano. To Sand υπάρχει στο δίσκο, φιγουράροντας πρώτο πρώτο και δίνοντας ενα στίγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Οι ΟΡ8 έχουν αφαιρέσει τον μαγικό μανδύα της αρχικής εκτέλεσης και το έχουν μεταλλάξει σε ενα γυμνό μουρμουρητό μεταξύ δυο καταραμένων εραστών. Kαι σα να μην έφτανε αυτό, έχουν αντιστρέψει το ρόλο των ερμηνευτών.. Η Germano τραγουδά το κομμάτι του Hazlewood και ο Gelb το κομμάτι της Sinatra!!!

Sand
Young woman, share your fire with me
My heart is cold, my soul is free
I am a stranger in your land
A wandering man, call me sand

Oh sir, my fire is very small
It will not warm thy heart at all
But thee may take me by the hand
Hold me, and i'll call thee sand

Young woman, share your fire with me
My heart is cold, my soul is free
I am a stranger in your land
Wandering, call me sand

At night when stars light up my sky
Oh sir, i dream my fire is high
Oh, taste these lips sir if you can
Wandering man, i'll call thee sand

Oh sir, my fire is burning high
If thee should stop sir, i would die
The shooting star has crossed my land
Wandering man, she whispered... Sand (sand)

Young woman shared her fire with me
Now warms herself with memories
I was a stranger in her land
A wandering man, she called me sand

He was a stranger in my land
A wandering man
She called me
Sand

--.. απόκριες λοιπόν σήμερα, και παρά το ότι αδιαφορώ πλήρως, δεν μπορώ παρά να μη θυμηθώ παιδικά χρόνια και μασκαρέματα.. Ταυρομάχοι, ιππότες, καουμπόηδες, ολα εμπνευσμένα απο ενα μακρινό ασπρόμαυρο χόλιγουντ (εννοώ το ασπρόμαυρο της μνήμης). Μασκαρέματα..ναι. Σαν αυτά που συναντάμε καθημερινά γύρω μας, δίπλα μας, παντού και ας μην είναι κάθε μέρα καρναβάλι.. Χαμόγελα φιλικά απο πρόσωπα αδιάφορα και εκφράσεις αδιάφορες απο πρόσωπα άλλοτε φιλικά. Και όλοι, σαν κόκκοι της άμμου, να περιμένουμε κάποιον αέρα να μας αναστατώσει, μια βροχή να μας κάνει πιο συμπαγείς ή ένα χέρι να μας σηκώσει και να μας αφήσει να γλυστρήσουμε μέσα απο μιαν άγνωστη χούφτα.. --

αφιερώνω την ανάρτηση στην πολύ ευγενική υπάλληλο ενος δισκάδικου της πλατείας Αριστοτέλους, που όταν το 1999, βρήκα το cd των ΟΡ8 (και των Scott 4) στο μαγαζί της, με ρώτησε όλο αλαζονεία "τa ξέρετε αυτά?" Ναι, φυσικά. "Μπα! Αποκλείεται, λάθος κάνετε. Αυτά τα ξέρουν πολύ λίγοι.. Κρίμα να τα στερηθεί κάποιος που τα γουστάρει.."
Ναι παιδί μου, κρίμα, αυτό λέω κι εγω..

*Αν θέλει κάποιος να κάνει και κάποια σύγκριση: