ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΡΤΑ

Ένα απο τα διαμάντια του ιταλικού progressive της δεκαετίας του '70, είναι το Dedicato a Frazz (1973) των Semiramis. Το άλμπουμ είναι θεματικό και περιγράφει μια φανταστική βόλτα σε ένα εφιαλτικο λούνα παρκ. . Απο το εξαίρετο αυτό λοιπόν άλμπουμ, δυσκολεύτηκα ποιο τραγούδι να διαλέξω για τη σημερινή ανάρτηση. Για πολλούς λόγους, με κύριο το υψηλό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται όλο το έργο. Τελικά, επέλεξα το "Dietro una porta di carta", για εκείνους τους λόγους ίσως που έφεραν και το Another Day σε αυτές τις διαδικτυακές εξομολογήσεις μου.

Και αυτό το άλμπουμ το γνώρισα πριν απο λίγα χρόνια, εκεί πάνω στο γύρισμα της χιλιετίας. Ήρθε σαν ενα είδος "φάρμακου" για κάποιον που φτάνοντας στα 40 ζαλίστηκε κοιτώντας στο παρελθόν και άρχισε να ανησυχεί αφουγκραζόμενος το μέλλον.. Πάντα άλλωστε για μένα (και για κάποιους φίλους μου φαντάζομαι) η μουσική - και ας μην ξέρω τίποτε απο νότες- ήταν το κατάλληλο γιατρικό ή καλύτερα κάτι σαν φιλοσοφική λίθος που όμως δεν μετατρέπει τίποτε σε χρυσό και δεν υπόσχεται αιώνια ζωή. Αυτά είναι προνόμια - θλιβερά- σύγχρονων Φάουστ και βεβηλωμένων ψυχών.

Το συγκρότημα: Ξεκίνησε το 1970 απο μια παρέα εφήβων 15-18 χρονών, πράγμα που σημαίνει πως την εποχή που ηχογραφήθηκε το -μοναδικό- άλμπουμ, δεν πρέπει κάποιος να ήταν πάνω απο 20. Μαλιστα, ο κιθαρίστας Μichele Zarillo, που μπήκε στο γκρουπ τέλη '72, την εποχή της ηχογράφησης ήταν ...16 χρονών. Ο μύθος λέει πως σε ένα soundcheck συναυλίας-φεστιβάλ στη Ρώμη, πρώτη φορά που θα εμφανιζόταν το γκρουπ, θα παίζαν ενα κομμάτι 23 λεπτών (πιθανόν διασκευή). Οι τεχνικοί και μηχανικοί ήχου σταμάτησαν κάθε δραστηριότητα μόλις άρχισε ο Ζαρίλλο να σολάρει με την κιθάρα του, έχοντας πάθει την πλάκα τους απο αυτόν τον φοβερό πιτσιρικά!!

Το όνομα του άλμπουμ: Αφιερωμένο στον Φραζζ??? Ποιος είναι άραγε ο ..Φραζζ? Μυστήριο?
Τα ονόματα των μελών του γκρουπ: Paolo Faenza (ντραμς, βιμπράφωνο), Marcello Reddovide (μπάσο), Gianpiero Artegiani (συνθεσάιζερ), Michele Zarrillo (κιθάρα, φωνή) και Maurizio Zarrillo (πιάνο, συνθεσάιζερ)



Dietro una porta di carta
E nel silenzio intorno a me
ritrovo la semplicita'
la personalita'
la mia aggressivita'
Ritorno dal mio cielo
son solo nella stanza
brucio il mio ideale stanco
che fa l'amore con un foglio posato
su uno scrigno bianco
dal quale esce
riluttante
Un ragno un ragno un ragno un ragno

-- ..τι αλήθεια μπορεί να βρίσκεται πίσω από μια χαρτονένια πόρτα; Ποιος θα μπορούσε να βάλει στην είσοδο του σπιτιού του ένα υλικό τόσο ευάλωτο; Ποιο σπίτι άραγε είναι αυτό και ποιος μένει εκεί; Ποιοι είναι αυτοί που η χαρά τους, η μοναδική χαρά τους, είναι ο ψεύτικος κόσμος που μοιάζει με λούνα παρκ, που τους φοβίζει ίσως μόνο μια αράχνη που θα περάσει τελικά αυτή τη χάρτινη πόρτα, κλείνοντας ειρωνικά το μάτι σε κάποιες ακτίνες α που δεν τα κατάφεραν παρ' όλη την προετοιμασία που προηγήθηκε; Είναι πιο έντονος ο πειρασμός να δεί κανείς τι κρύβεται πίσω από ενα χαρτί ή πίσω απο μια βαριά δρύινη ή μεταλλική πόρτα;

Αυτές - και άλλες πολλές - σκέψεις, που πιθανόν να ακούγονται έως και εντελώς παράλογες, έκανα εδώ και έξι χρόνια, πάνω κάτω τέτοια εποχή, που το τραγούδι αυτό - επιλογή μαζί με άλλα κομμάτια που ήθελα να ακούσω καλύτερα, με συνόδευε σε καθημερινές αυθημερόν μετακινήσεις μου μεταξύ Κέρκυρας και Ιωαννίνων. Και φυσικά το τοπίο βοηθούσε να χτιστεί ένα φοβερό σκηνικό για όλα όσα περνούσαν απο το μυαλό μου, εκμηδενίζοντας την κούρασή μου. Δεν απάντησα τελικά στις προηγούμενες ερωτήσεις, ή εσκεμμένα έτσι δείχνω. Ας πούμε όμως, οτι και αυτή η ανάρτηση δεν είναι τίποτε άλλο απο ενα πολύχρωμο παζλ ήχων και εικόνων, που άλλοτε κυλάνε απρόβλεπτα και άλλοτε παγώνουν και εγκλωβίζονται μέσα σε ενα μαύρο κουτί, σαν αυτό που βρίσκεται πίσω απο τα μάτια και ανάμεσα απο τα αυτιά.