ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ναι, θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Έχοντας ασχοληθεί με πολλές μουσικές φόρμες (η wikipedia ψυχρά αναφέρει "ποπ, κλασική, πειραματική (όχι η φυσική που κάναμε στο γυμνασιο εκεί στις αρχές του '70 - αστειεύομαι), προγκρέσιβ, easy listening (ναι, μέχρι και ...eurovision!), όπερα") ο σημαντικός αυτός σικελός καλλιτέχνης, αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής.

Έχοντας ακούσει ενα μεγάλο φάσμα έργων του, απο αυτά της πειραματικής (ή καλύτερα: αναζητικής) του φάσης, μέχρι τα "κλασικά" - το Gilgamesh ειναι εξαιρετικό, όπως και το Messa Archaica - αλλά και τα αρκετά πρόσφατα Ferro Battuto και Fleurs (Ι, ΙΙ), θεωρώ πως τα έργα της πρώτης φάσης, αυτής του '70, είναι αυτά που δικαιολογούν τον προηγούμενο χαρακτηρισμό.

Το 1973 - και θάταν χρήσιμο να μην ξεχνάμε ΑΥΤΗ τη χρονολογία - κυκλοφορεί το Sulle Corde di Aries. Eνα άλμπουμ που αρκετοί το χαρακτηρίζουν "προάγγελο" του αριστουργήματος Clic! της επόμενης χρονιάς. Αυτός ήταν και ο λόγος που έψαξα για να το βρω. Όμως, τελικά, το Sulle Corde di Aries κρύβει πολύ περισσότερα μέσα του. Aρκετά απογεύματα ακροάσεων, καλύπτονταν απο την τρομερή τετραλογία Fetus - Pollution - Sulle Corde di Aries - Clic! . Μάλιστα, είχα βρει μέσω καλών φίλων και το πειραματικό Μ.lle de Gladiator, που μετά την ακρόαση του Αries, το εκτίμησα πολύ περισσότερο.

Έχοντας πλέον κατασταλάξει για το ποιο απ' όλα αυτά τα εξαιρετικά έργα του Franco Battiato είναι το αγαπημένο μου, μοιράζομαι μαζί σας την - δυστυχώς ηχητική μόνο - εμπειρία του Aria di Rivoluzione..

Aria di Rivoluzione
Quell'autista in Abissinia
guidava il camion fino a tardi
e poi, a notte fonda, si riunivano.
A quel tempo in Europa
c'era un'altra guerra,
e per canzoni, solo sirene d'allarme.

Passa il tempo, sembra che non cambi niente
questa mia generazione
vuole nuovi valori.
E ho già sentito aria di rivoluzione,
ho già sentito gridare
chi andrà alla fucilazione.

και η μετάφραση (που δεν είναι δική μου, είναι του Alessio Miranda)

ΑEΡΑΣ ΕΠΑΝAΣΤΑΣΗΣ

Αυτός ο οδηγός στην Αβησσυνία
οδήγησε το φορτηγό έως αργά
και μετά, στη μέση της νύχτας, συγκεντρώθηκαν
Εκείνον τον καιρό στην Ευρώπη,
υπήρχε ένας άλλος πόλεμος
και για τραγούδια, μόνο σειρήνες κινδύνου

Πέρασε ο καιρός, φαίνεται πως τίποτα δεν αλλάζει
τούτη η γενιά η δική μου
θέλει καινούργιες αξίες.
Και ήδη μυρίζει αέρας επανάστασης,
ήδη άκουσα τις φωνές
αυτών που πάνε για εκτέλεση.

--.. πάντα, όταν θέλω να ξεκινήσω να μιλώ για ενα τραγούδι ή καλύτερα για ενα μουσικό έργο που με συγκινεί ιδιαίτερα, σκέφτομαι "τα τόσα πράγματα που έχω να πω". Ειδικά για το συγκεκριμένο κομμάτι που αποφάσισα να είναι η επόμενη ανάρτηση όταν τελικά ξεπέρασα κάποιες εσωτερικές αντιρρήσεις μου.

Όχι γιατί μιλάει για επανάσταση.

Ούτε γιατί η επιβλητική, βαθιά και ταυτόχρονα ανθρώπινα ψυχρή φωνή της Jetta Nienhaus των ιταλογερμανών Analogy, που αναδύεται κατα τη διάρκεια του τραγουδιού, διαβάζοντας ένα κείμενο του Wolf Biermann σχετικά με το σύμφωνο Χίτλερ - Στάλιν, θυμίζει σε κάποιους με μεγάλη φαντασία - όπως η αφεντιά μου - κάτι (κάτι, ε? ψεύτη!) απο Ούλρικε Μάινχοφ.

Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω, τι είναι πιο τραγικό.. Να αποτυγχάνει ή να πετυχαίνει μια επανάσταση; Να ξέρεις γιατί κάνεις επανάσταση, ή απλά να είσαι ενα πιόνι; Να ξέρεις πως να την κάνεις και να μην μπορείς ή να μπορείς και να μην ξέρεις γιατι την κάνεις?

Σκέψεις σκόρπιες, αφελείς ίσως και βλακώδεις και συμπαθάτε με αν τυχόν σας χάλασα το σαββατόβραδο με αυτά που έγραψα. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να γράψω (μόνο) αυτά. Πάντα το είχα αυτό. Να χάνω τα λόγια μου όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με ότι αγαπούσα.

Είτε προερχόταν απ' την ανατολή είτε απο τη δύση..--