ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ

Η σημερινή ανάρτηση, το Palhaço του Egberto Gismonti, αυτού του μεγάλου βραζιλιάνου μουσικού, έρχεται σαν ένα διάλειμμα σε ένα φοβερό τρέξιμο των τελευταίων ημερών.

Το κομμάτι πρωτοεμφανίστηκε στο εξαιρετικό άλμπουμ Magico (1979) των Gismonti - Haden - Garbarek. Δεν ξέρω τι γίνεται με κάποια έργα - όπως αυτό - που όταν τα ακούω μετά απο αρκετά χρόνια, φέρνουν στο μυαλό μου όχι απλά εικόνες, μα κάτι παραπάνω. Καμιά φορά φωνές που έχω ξεχάσει, ήχους, θορύβους από το παρελθόν, μυρωδιές ενδεχομένως, απο φρεσκοβαμμένους τοίχους, από ρούχα που ήταν φυλαγμένα για πολλά χρόνια σε κάποιο πατάρι.. Με λίγα λόγια, σαν κάτι να σου ξυπνά μνήμες από το υποσυνείδητο.

Όμως, εδώ, συμβαίνει και κάτι άλλο..

--..πιο ενδιαφέρον: Ζούσες κάποτε (π.χ. σαν φοιτητής, λέμε) σε μια γειτονιά και το καθημερινό σου δρομολόγιο σε πήγαινε από -πάνω κάτω- τους ίδιους δρόμους. Δεν έδωσες ποτέ σημασία σε κάποια άλλα στενάκια που - ίσως - να υπήρχαν κάπου εκεί κοντά, γιατί δεν ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς σου, ίσως γιατί δεν έμενε κανείς γνωστός σου προς τα εκεί, ίσως γιατί σε τελική ανάλυση μπορεί να αισθανόσουν ότι έμπαινες σε "μια άλλη περιοχή". Ίσως, ακόμη, να δυσκολεύομαι να εκφράσω ακριβώς το τι θέλω να πω, ίσως από την άλλη να είναι εγγενής αυτή η αδυναμία. Τέλος πάντων, πιο απλά, πήγαινες πάντα από δω και ποτέ από κει. Και έρχεται ο παλιάτσος του Gismonti και σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και ζεις το περπάτημα σε αυτό το στενάκι. Λίγη φαντασία θέλει..--

Χριστίνα μου, από τον παλιάτσο σου, χρόνια πολλά!