ΑΜΜΟΣ (Ή ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΑΥΤΗΣ..)

Διάλεξα για σήμερα το υπέροχο τραγούδι του Lee Hazlewood του 1966 "Sand". Όχι όμως στην εκτέλεση την αρχική, αυτή του συνθέτη μαζί με τη Νάνσι Σινάτρα - που έτσι κι αλλιώς είναι Η κορυφαία*, αλλά σε μια διασκευή. Το συνηθίζω αυτό άλλωστε, όταν πιστεύω πως αξίζει τον κόπο. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι.

Το 1997 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Slush απο το περιστασιακό συγκρότημα ΟΡ8 (όπως λέμε opiate) που αποτέλεσε μια και μοναδική κυκλοφορία της φοβερής παρέας των Joey Burns, John Convertino (δηλ. οι δυο Calexico) , Ηowe Gelb (των Giant Sand) και της άδικα παραγνωρισμένης Lisa Germano. To Sand υπάρχει στο δίσκο, φιγουράροντας πρώτο πρώτο και δίνοντας ενα στίγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Οι ΟΡ8 έχουν αφαιρέσει τον μαγικό μανδύα της αρχικής εκτέλεσης και το έχουν μεταλλάξει σε ενα γυμνό μουρμουρητό μεταξύ δυο καταραμένων εραστών. Kαι σα να μην έφτανε αυτό, έχουν αντιστρέψει το ρόλο των ερμηνευτών.. Η Germano τραγουδά το κομμάτι του Hazlewood και ο Gelb το κομμάτι της Sinatra!!!

Sand
Young woman, share your fire with me
My heart is cold, my soul is free
I am a stranger in your land
A wandering man, call me sand

Oh sir, my fire is very small
It will not warm thy heart at all
But thee may take me by the hand
Hold me, and i'll call thee sand

Young woman, share your fire with me
My heart is cold, my soul is free
I am a stranger in your land
Wandering, call me sand

At night when stars light up my sky
Oh sir, i dream my fire is high
Oh, taste these lips sir if you can
Wandering man, i'll call thee sand

Oh sir, my fire is burning high
If thee should stop sir, i would die
The shooting star has crossed my land
Wandering man, she whispered... Sand (sand)

Young woman shared her fire with me
Now warms herself with memories
I was a stranger in her land
A wandering man, she called me sand

He was a stranger in my land
A wandering man
She called me
Sand

--.. απόκριες λοιπόν σήμερα, και παρά το ότι αδιαφορώ πλήρως, δεν μπορώ παρά να μη θυμηθώ παιδικά χρόνια και μασκαρέματα.. Ταυρομάχοι, ιππότες, καουμπόηδες, ολα εμπνευσμένα απο ενα μακρινό ασπρόμαυρο χόλιγουντ (εννοώ το ασπρόμαυρο της μνήμης). Μασκαρέματα..ναι. Σαν αυτά που συναντάμε καθημερινά γύρω μας, δίπλα μας, παντού και ας μην είναι κάθε μέρα καρναβάλι.. Χαμόγελα φιλικά απο πρόσωπα αδιάφορα και εκφράσεις αδιάφορες απο πρόσωπα άλλοτε φιλικά. Και όλοι, σαν κόκκοι της άμμου, να περιμένουμε κάποιον αέρα να μας αναστατώσει, μια βροχή να μας κάνει πιο συμπαγείς ή ένα χέρι να μας σηκώσει και να μας αφήσει να γλυστρήσουμε μέσα απο μιαν άγνωστη χούφτα.. --

αφιερώνω την ανάρτηση στην πολύ ευγενική υπάλληλο ενος δισκάδικου της πλατείας Αριστοτέλους, που όταν το 1999, βρήκα το cd των ΟΡ8 (και των Scott 4) στο μαγαζί της, με ρώτησε όλο αλαζονεία "τa ξέρετε αυτά?" Ναι, φυσικά. "Μπα! Αποκλείεται, λάθος κάνετε. Αυτά τα ξέρουν πολύ λίγοι.. Κρίμα να τα στερηθεί κάποιος που τα γουστάρει.."
Ναι παιδί μου, κρίμα, αυτό λέω κι εγω..

*Αν θέλει κάποιος να κάνει και κάποια σύγκριση: