ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Κάτι άλλο προόριζα ως επόμενη ανάρτηση. Και μάλιστα, σε 2-3 μέρες, όχι απόψε...

Λοιπόν, ένα απο τα σπουδαιότερα ιταλικά προγκρέσιβ συγκροτήματα των ΄70s, οι Premiata Forneria Marconi (PFM για τους φίλους τους - και είναι πολλοί!) στο Impressioni di Settembre απο το Storia di un Minuto, το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ του 1972.
Ένα φανταστικό άλμπουμ, αρχή μιας μακράς ιστορίας σχεδόν 40 χρόνων (μια και το γκρουπ υπάρχει ακόμη, ηχογραφεί και δίνει συναυλίες κανονικότατα).
Όμως, θα ήθελα να μην πω τίποτε άλλο για το γκρουπ ή για τα έργα του, τουλάχιστον απόψε. Φαντάζομαι πως κάποια στιγμή, θα επιστρέψω σε αυτούς τους σπουδαίους μιλανέζους.
Θα ήθελα να μιλήσω για κάτι άλλο.
Για τον Σεπτέμβρη, μήπως? Μμμ.. Ναι. Ας το πούμε κι έτσι.

Πρώτα όμως το τραγούδι - απο εκπομπή της ιταλικής τηλεόρασης, την εποχή της δημιουργίας του άλμπουμ... (Είναι λίγο διαφορετική η εκτέλεση, στο άλμπουμ φτάνει σχεδόν τα 6 λεπτά)

Impressioni Di Settembre
Quante gocce di rugiada intorno a me,
cerco il sole ma non c'è…
Dorme ancora la campagna, forse no,
è sveglia, mi guarda, non so.
Già l'odore della terra odor di grano,
sale adagio verso me.
e la vita nel mio petto batte piano,
respira la nebbia, penso a te.
Quanto verde tutto intorno a ancor piú in là,
sembra quasi un mera l'erba,
e leggero il mio pensiero vola e va
ho quasi paura che si perda…
Un cavallo tende il collo verso il prato
resta fermo como me:
faccio un passo, lui mi vede, è già
fuggito…
Respiro la nebbia, penso a te.
No, cosa sono adesso non lo so
sono como, un uomo in cerca di se stesso
no, cosa sono adesso non lo so
sono solo, solo il suono del mio passo…
Ma intanto il sole tra la nebbia filtra già:
il giorno come sempre sarà.
Aria tersa d'un settembre che pare senza fine
aria già fredda
acqua già fredda…
intorno irrepetibili colori e silenzi
e foglie cadute e cadute
e nubi bige a rimpiettino
e il mio rabbrividire...
ia giacca stretta al petto...
un sapore di uva...
e dita attaccatticca...
e il giorno
come vai bello
come sempre possente:
Come sempre....

--..Σεπτέμβρης.. Ο μήνας που αλλάζει τους ανθρώπους. Όταν ξαφνικά βρίσκονται μέσα σε μια αίθουσα σχολείου, μετά απο το συνήθως ξένοιαστο καλοκαίρι. Δεν μιλάω εδω για μεγάλα παιδιά του λυκείου όπως είναι τα δικά μου (εννοώ τους μαθητές μου), αλλά για πιτσιρίκια εκεί στο δημοτικό, που επιστρέφοντας στο σχολείο ψάχνουν να δουν αν θα είναι και φέτος μαζί τους ο Νίκος, η Σοφία, η Αδριανή - η κοπελίτσα απο την αμερική που έμενε με τη γιαγιά της, ο Άκης, η Μαίρη, η Βαρβάρα, ο Σπύρος.. πρόσωπα πολύ μακρινά πια, εγκλωβισμένα χαμόγελα σε φωτογραφίες που αρχίζουν να υφίστανται την αδυσώπητη φθορά του χρόνου, την βραδεία καύση λόγω της έκθεσης στον ατμοσφαιρικό αέρα, όπως μας έλεγε η δασκάλα μας εκεί στην πέμπτη δημοτικού.. Α! Και τότε που κάναμε και κείνο το πείραμα με τη θερμική αγωγιμότητα! Εγω κρατούσα το μεταλλικό χάρακα και ο Γιάννης τον ξύλινο, πάνω απο ένα κομμάτι φλεγομενου μπαμπακιού... Φυσικά, άρχισε να με καίει.. "Παιδιά, παρότι ο Σωτηράκης πήγε να το παίξει ήρωας, τα παράτησε.. Γι αυτό θα κάνει κι άλλο ενα πείραμα". Και πράγματι, εκείνο με τη θερμική διαστολή. Δασκάλα με χαρά για το λειτούργημά της και αγάπη για τα παιδιά της, για εμάς....

Τα χρόνια πέρασαν, μα οι Σεπτέμβρηδες είναι πάντα οι ίδιοι.

Βλέπεις είμαι και εγώ ένα μόνιμο κτήμα αυτής της συναρπαστικής εποχής του χρόνου, και μ' αγαπάς ίσως πιο πολύ γι αυτό. Και τα άλογα, κυρία Μαρία, μπροστά στα τείχη της Τροίας να συνεχίζουν να τραβούν το άρμα που σέρνει το νεκρό Έκτορα και να μένουν άναυδα στην εικόνα ενος παιδιού στα πρώτα θρανία που με στόμφο κατάφερε μετά απο χρόνια να μην κομπιάσει ούτε δευτερόλεπτο διαβάζοντας αυτή τη φοβερή ιστορία που σκαρφίστηκε ο Όμηρος. Κι αν τα δάκρυα έχουν κάποια αξία, σου τα προσφέρω με ευγνωμοσύνη..--

Στην δασκάλα μου Μαρία Κατσαρού - Παπαθανασίου, που έφυγε σήμερα απο τη γήινη παρέα μας πλήρης ημερών και αγάπης..