ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ, ΘΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΑΝ ΕΝΑ ΡΟΛΟ'Ι' ΚΑΠΟΤΕ

Απο το εξαιρετικό άλμπουμ "Restos de un incendio" (2001) των Ισπανών Migala, ενός σχήματος που διαλύθηκε πριν απο πέντε περίπου χρόνια, ακούμε την ηχητική επένδυση που έφτιαξαν για το αριστούργημα του σπουδαίου αργεντίνου συγγραφέα Julio Cortázar (1914-1984) Preámbulo a las instrucciones para dar cuerda al reloj απο τη συλλογή

Historias de cronopios y famas (διαβάζει ο ίδιος ο συγγραφέας)



Preámbulo a las instrucciones para dar cuerda al reloj (1962)

Piensa en esto: cuando te regalan un reloj te regalan un pequeño infierno florido, una cadena de rosas, un calabozo de aire. No te dan solamente un reloj, que los cumplas muy felices, y esperamos que te dure porque es de buena marca, suizo con ancora de rubíes; no te regalan solamente ese menudo picapedrero que te ataras a la muñeca y pasearas contigo. Te regalan -no lo saben, lo terrible es que no lo saben-, te regalan un nuevo pedazo fragil y precario de tí mismo, algo que es tuyo, pero no es tu cuerpo, que hay que atar a tu cuerpo con su correa como un bracito desesperado colgandose de tu muñeca. Te regalan la necesidad de darle cuerda para que siga siendo un reloj; te regalan la obsesión de a atender a la hora exacta en las vitrinas de las joyerías, en el anuncio por la radio, en el servicio telefónico. Te regalan el miedo de perderlo, de que te lo roben, de que se caiga al suelo y se rompa. Te regalan su marca, y la seguridad de que es una marca mejor que las otras, te regalan la tendencia a comparar tu reloj con los demas relojes. No te regalan un reloj, tu eres el regalado, a tí te ofrecen para el cumpleaños del reloj.

και ως επίλογος, μια απόπειρα μετάφρασης απο μένα..
Eισαγωγή στις οδηγίες του πως να κουρδίσεις ένα ρολόι
Αναλογίσου: Όταν σου κάνουν δώρο ένα ρολόι, σου δίνουν μια μικρούλα ανθισμένη κόλαση, μια αλυσίδα από τριαντάφυλλα, ένα κελί αέρα. Δεν σου δίνουν απλά το ρολόι, χαρούμενα γενέθλια σε σένα και ελπίζουμε ότι θα κρατήσει γιατί είναι από καλή μάρκα, ελβετική, δεκαεφτά ρουμπίνια. Δεν σου δίνουν απλά αυτό το μικροσκοπικό πετροπελεκητή που θα σε δέσει από τον καρπό και θα περπατάει συνέχεια μαζί σου. Σου δίνουν – δεν το ξέρουν αυτό, είναι τρομερό πως δεν το γνωρίζουν – σου δίνουν ένα νέο εύθραυστο και πρόσκαιρο κομμάτι του εαυτού σου, κάτι που είναι δικό σου αλλά όχι κομμάτι από το σώμα σου., που πρέπει να το δέσεις πάνω στο σώμα σου με το λουρί του, σαν ένα απεγνωσμένο μικροσκοπικό χεράκι να κρατιέται από τον καρπό σου. Σου δίνουν τη δουλειά να το κουρδίζεις κάθε μέρα, μια υποχρέωση να το κουρδίζεις, ώστε να εξακολουθεί να είναι ένα ρολόι, σου δίνουν την ψύχωση να κοιτάς μέσα από τα παράθυρα του κοσμηματοπωλείου για να ελέγχεις την ακριβή ώρα, να την ελέγχεις από το ραδιόφωνο, να την ελέγχεις από το τηλέφωνο. Σου δίνουν το φόβο πως θα το χάσεις, πως κάποιος θα σου το κλέψει, το φόβο πως θα σου πέσει στο δρόμο και θα σπάσει. Σου δίνουν το δώρο της φίρμας και τη βεβαιότητα πως είναι καλύτερη φίρμα από τις άλλες, σου δίνουν την ώθηση να συγκρίνεις το ρολόι σου με άλλα ρολόγια.

Δεν σου δίνουν ένα ρολόι, εσύ είσαι το δώρο, εσένα χαρίζουν για τα γενέθλια του ρολογιού.

..--