ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, Ε?

Μεταφράζω από μια σχετική ιστοσελίδα:

Το 1284, η μικρή πόλη του Hamelin, δίπλα στον ποταμό Weser, είχε γεμίσει ποντίκια. To δημοτικό συμβούλιο της πόλης έχει δοκιμάσει τα πάντα για να τα ξεφορτωθεί. Ο δήμαρχος, σε μια απελπισμένη κίνηση, προσφέρει 1000 φιορίνια σε όποιον δώσει ένα τέλος σε αυτή την κατάρα. Ένας ξένος ντυμένος με έντονα ρούχα, κόκκινα και κίτρινα, εμφανίζεται και ισχυρίζεται πως μπορεί να απαλλάξει το Hamelin από τα ποντίκια. Τη νύχτα, ο ξένος αρχίζει να παίζει εναν απαλό σκοπό με ενα φλάουτο και όλα τα ποντίκια βγαίνουν απο τα σπίτια και τις αποθήκες και παρασύρονται προς τον ποταμό Weser, όπου και πνίγονται. Ο δήμαρχος όμως, αρνείται να πληρώσει τον αυλητή: "Δεν κοστίζει 1000 φιορίνια ενας σκοπός στο φλάουτο.. Φύγε απο το Χάμελιν!"

Κάποια Κυριακή πρωί, ο αυλητής επιστρέφει όταν όλα τα παιδιά είναι στην εκκλησία. Αρχίζει πάλι να παίζει ενα σκοπό με το φλαουτό του. Αυτή τη φορά, είναι τα παιδιά που τον ακολουθούν. Καθώς βγαίνει απο την πόλη, πηγαίνοντας προς το βουνό, μια σπηλιά εμφανίζεται στους πρόποδες του βουνού απο το πουθενά. Ο αυλητής, ακολουθούμενος απο τα παιδιά μπαίνει μέσα και η είσοδος της σπηλιάς ξανακλείνει. Τα παιδιά δεν ξαναεμφανίζονται στο Hamelin.

Φυσικά, είναι πολύ γνωστή η ιστορία, έχοντας τις ρίζες της στα τέλη - όπως αναφέρθηκε - του 13ου αιώνα. Μάλιστα, φέτος γιορτάζονται στο Χάμελιν, τα 725 χρόνια αυτής της ιστορίας. Στο μυθιστόρημα αυτό, έχει δοθεί εσφαλμένα και ο τίτλος "Μαγεμένος Αυλός", κάτι που παραπέμπει σε κάτι άλλο, ακόμη και στην εντελώς διαφορετικού περιεχομένου όπερα του Μότσαρτ. Δεν είναι το φλάουτο, ο αυλός δηλαδή, το κακό, αλλά το όργανο του κακού. Ίσως η καλύτερη απόδοση του τίτλου του μυθιστορήματος (The Pied Piper of Hamelin) είναι "Ο πολύχρωμος αυλητής", εαν θελήσουμε να μείνουμε στον αγγλικό τίτλο.

Η γερμανική (και αν θέλετε, πιο γνήσια εκδοχή) είναι Der Rattenfänger von Hameln, δηλαδή "Ο Ποντικοκυνηγός του Χάμελν". Οι αδερφοί Grimm απο την άλλη, εμπνεύστηκαν και αυτοί απο την ιστορία και έδωσαν στη δική τους εκδοχή τον τίτλο "Τα παιδιά του Χάμελιν".

Γιατι τα γράφω όλα αυτά; Πόσο σημαντικό είναι επιτέλους ενα τέτοιο - κατα πάσα πιθανότητα - παραμύθι; Πόσους εφιάλτες και φοβίες θα μπορούσε να έχει (ή έχει) ενα παιδί που θα έρθει αντιμέτωπο με αυτό το παραμύθι; Έχουμε μπροστά μας ένα ποικίλα ερμηνευόμενο δράμα, μια "σύγχρονη" παραβολή, ένα όργανο τιθάσευσης παιδικών πειρασμών ("αν δεν είσαι καλό παιδί, θα σε πάρει ο γύφτος" - νεοελληνική εκδοχή του αυλητή). Ή μηπως κάτι άλλο τεράστιο και ιδιοφυιές;
Κάνω εδώ μια αναγκαστική στάση.
Δεν γνωρίζω τι απ' όλα αυτά είχε στο μυαλό του ο Ατόμ Εγκογιάν όταν γύριζε τη συγκλονιστική του ταινία "Το γλυκό πεπρωμένο" (The Sweet Hereafter, 1997). Τι σχέση έχει ο αυλητής με τη ταινία; Πολύ μεγάλη, ουσιαστικά η ιστορία του Pied Piper κυλάει παράλληλα. Απλά θα θυμίσω πως η Sarah Polley στο ρόλο που υποδύεται - μοναδική διασωθείσα απο το δυστύχημα - ανάπηρη όμως, διαβάζει και ξαναδιαβάζει το μυθιστόρημα σε διαλείμματα απο τη βία που της ασκεί ο πατέρας της. Η ανάλυση και περιγραφή της ταινίας όμως, είναι πέρα τόσο απο τις προθέσεις μου, όσο φυσικά και απο τις δυνατότητές μου. Πολύ καλη ανάλυση θα βρείτε εδω.
Έτσι, θα περιοριστώ τελικά σε μερικές ακόμη πληροφορίες για το τραγούδι Courage που ακούμε εδώ, βλέποντας - όσο μας επιτρέπει η βιομηχανία του θεάματος - σκηνές απο την ταινία. Η αρχική εκδοχή του τραγουδιού είναι απο τους Tragically Hip, όμως εδω το ερμηνεύει εκπληκτικά η Sarah Polley, όπως υπάρχει στο εξαίρετο σάουντρακ που υπογράφει ο μόνιμος μουσικός συνεργάτης του Εγκογιάν, Mychael Danna.

Courage
Watch the band through a bunch of dancers
Quickly, follow the unknown with something more familiar.
Quickly something familiar
Courage, my word it didn't come it doesn't matter
Sleepwalk, so fast asleep in a motel
that has the lay of home and piss on all of your
background and piss on all your surroundings
Courage, my word, it didn't come, it doesn't matter
Courage, it couldn't come at a worse time
So there's no simple explanation
for anything important any of us do
and yea the human tragedy
consists in the necessity
of living with the consequences
under pressure, under pressure.
Courage, my word, it didn't come, it doesn't matter,
Courage, it couldn't come at a worse time.

--.. Θυμάμαι, είχα βγει απο την αίθουσα με ενα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω. Ίσως, σαν αυτό της ντροπής που νιώσαμε κάποιες φορές στο δημοτικό, όταν για κάποια αταξία κάποιου συμμαθητή μας, υπήρχε η ομαδική τιμωρία - αυτή η σειρά, στον πίνακα - με το χτύπημα της βέργας στις παλάμες... Και πάλι όμως, αυτό ήταν πολύ προσωπικό και ίσως επιφανειακό. Πριν απο μερικά χρόνια άρχισα να αντιλαμβάνομαι κάτι παραπάνω. Δεν είναι εύκολο εξάλλου να περιγράφεις την απώλεια παιδιών. Δεν μπορείς να μιλάς για κάτι που δεν έχεις ζήσει ή καλύτερα είχες τη τύχη να μην το ζήσεις.. Και τελικά, αυτό είναι παραμύθι για παιδιά ή για μεγάλους?--