Όχι, βέβαια.. Αν και.. η Ατλαντίδα έχει κάποια σχέση με τη σημερινή ανάρτηση.
Πριν αρχίσουν σκέψεις του στιλ "πάει κι αυτός, τόχασε", καλό είναι να βάλουμε σε μια σειρά όλα τα πράγματα.
Το ξημέρωμα του 1898 βρίσκει την ανθρωπότητα με εναν ακόμη καινούργιο επιβάτη, που ανεβαίνει στο όχημά της σε μια στάση κοντά στα αυστρο-ουγγρικά σύνορα. Ο Viktor Ullmann είναι ο συνθέτης που - έστω και με το μικρό αυτό απόσπασμα - κοσμεί τον αποψινό μου μονόλογο.
Έχοντας ως μέντορα τον A. Zemlinsky και θαυμάζοντας τα έργα των Schoenberg και Berg, χτίζει το δικό του ύφος και παράγει μια σειρά απο μουσικά έργα που θα μπορούσαν να τον κατατάξουν σε εναν απο τους σημαντικότερους συνθέτες του 20ου αιώνα.
Και εκεί, σαν ενα θλιβερο παραμύθι, όλα τελειώνουν. Αν και οι γονείς του είχαν ασπαστεί τον καθολικισμό, ο Ullmann πληρώνει την εβραική του καταγωγή, συλλαμβάνεται απο τους ναζί το 1942 και μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Theresienstadt. Eκεί, μαζί με άλλους καλλιτέχνες συνεχίζει να γράφει, με αποκορύφωμα το αριστούργημα - όπερα δωματίου "Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας" (Die Kaiser von Atlantis). Oι ναζί παρατηρούν ομοιότητες του κεντρικού χαρακτήρα του έργου (του αυτοκράτορα) με τον Α. Χίτλερ και σταματούν κάθε δραστηριότητα, απαγορεύοντας το έργο. Το 1944 ο Ullmann μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου, όπου στις 18 Οκτώβρη δολοφονείται στους θαλάμους αερίων.
Άγνωστος, όχι μόνο στο ευρύ κοινό, αλλά και σε ανθρώπους που ασχολούνται συστηματικά με τη μουσική, μόνο και μόνο για το απίστευτο ψυχικό σθένος να δημιουργήσει ένα τέτοιο έργο, με αυτό το περιεχόμενο και σε αυτόν τον τόπο θανάτου, ο Ούλμαν αξίζει κάτι περισσότερο απο την προσοχή μας.
Πολύ πρόσφατα κατάφερα και βρήκα έργα του - και φυσικά τον "αυτοκράτορα", και είπα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μου με εσάς τους λίγους ( αλλά καλούς) φίλους που με παρακολουθείτε.
-.. Και για να λύσουμε το μυστήριο του τίτλου της ανάρτησης, η φωτογραφία μας απόψε είναι απο το εξαιρετικό βιβλίο "Μνήμες Κατοχής ΙΙ" του Christoph U. Schminck-Gustavus (εκδ. Ισνάφι, Ιωάννινα 2008). Και είναι εβραίοι των Ιωαννίνων, συγκεντρωμένοι στο μώλο, λίγο πριν τη μεταφορά τους το 1944 στα στρατόπεδα του θανάτου. Η έκφραση αγωνίας της κοπέλλας, ένα χαστούκι στον ανθρώπινο πολιτισμό.. Μπορώ να γράψω τίποτε άλλο? Δεν μπορώ..--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου