Δεν μπορώ να γνωρίζω την ταυτότητα της λέξης Inga (όπως έχει χρησιμοποιηθεί εδώ). Υποθέσεις κάνω. Εκείνο όμως που ξέρω με σιγουριά είναι η ανατριχίλα που αισθάνομαι όταν ακούω αυτό το φοβερό κομμάτι του σπουδαίου Duško Gojković από το εξαιρετικό άλμπουμ του 1993 Soul Connection. Γεννημένος το 1931 στο Jajce, αυτή την μικρή πόλη στην καρδιά της Βοσνίας με αυτό τον απίστευτο συνδυασμό καταρρακτών, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι ένας έφηβος στην ψυχή, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους βαλκάνιους τζαζίστες. Πως? Βαλκάνιους είπα, ε?
Εδώ νομίζω ότι βρίσκεται το λάθος στην προηγούμενη φράση μου. Προσωπικότητες σαν τον Ντούσκο Γκόικοβιτς, είναι η προσφορά της τέχνης στην ανθρωπότητα. Και ως γνωστόν, η τέχνη απεχθάνεται τα σύνορα...
--.. σαν αυτά που κάποια στιγμή μπήκαν στις πόλεις, στις γειτονιές, στις φιλίες, στην καθημερινότητα απλών ανθρώπων, επειδή κάποιοι άλλοι (πάντα άγνωστοι, τάχα μου) αποφάσισαν έτσι. Και ο υπόλοιπος κόσμος, άφωνος μέσα στις δικές του ενοχές και αδυναμίες να παρακολουθεί τα προκαθορισμένα γεγονότα. Αλήθεια, η μουσική του Γκόικοβιτς είναι πιο γλυκιά για τον βόσνιο ή για τον μαυροβούνιο? Αυτοί οι απίστευτοι καταρράκτες, που ενώνονται σε ένα ποτάμι - φαίνεται κιόλας στην καρτ ποστάλ - σε ποιον ανήκουν? Μόσταρ, Τούζλα, Σεράγεβο.. ερείπια? Όχι πια βέβαια, έχουν μαζέψει τα συντρίμμια. Έχουν ξαναφτιάξει τη γέφυρα πάνω από τον Νερέτβα.. Και όλα καλά. Εμένα θα μου επιτρέψετε όμως να ξανακοιτάξω αυτό το εκπληκτικό πλάνο με τους καταρράκτες και (ξανα)ακούγοντας την Ίνγκα να καταραστώ την αμέτρητη ανθρώπινη (?) βλακεία..--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου