ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ (ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΥΠΗ)

Ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της προοδευτικής μουσικής σκηνής, αυτού που ονομάζουμε εύκολα "progressive" γιατί ίσως δεν βρίσκουμε άλλη λέξη κατάλληλη να προσδιορίσει μια πολλές φορές χωρίς νόημα κατηγοριοποίηση ενός μουσικού έργου. Και αυτό γιατί το ίδιο αυτό το έργο στερεί με την έμπνευση που κουβαλά, αυτή τη δυνατότητα.

Το Memento Z Banalnym Tryptykiem (1980) είναι ένα από τα πιο "γεμάτα" άλμπουμ των SBB, αυτού του φοβερού γκρουπ απο την Πολωνία, όπου κιθάρα παίζει ένας από τους πολλούς Έλληνες της διασποράς, ο Apostolis Anthimos (και θα μου επιτρέψετε να πιστεύω πως αυτός ο σπουδαίος μουσικός διέπρεψε - και διαπρέπει - ακριβώς επειδή μεγάλωσε και ωρίμασε μουσικά εκτός Ελλάδας), ενω στο γκρουπ την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος είναι οι Jerzy Piotrowski- κρουστά και φυσικά ο ιδρυτής του Jozef Skrzek- μπάσο, πιάνο, moog, φωνητικά, καθώς και μερικοί πολύ καλοί session μουσικοί.
Φυσικά το SBB είναι αρχικά, κατα μια εκδοχή Silesian Blues Band, κατα μια άλλη - προτιμότερη- Szukaj, Burz, Buduj (Ψάξε, σπάσε, χτίσε). Επρεπε να το γράψω..

Από το άλμπουμ αυτό, βρήκα σε -στατική εικόνα- βίντεο, το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ Trójkąt radości (το τρίγωνο της χαράς). Ομολογώ ότι το έψαχνα αρκετό καιρό, για τον απλούστατο λόγο πως ταίριαζε με αρκετά από αυτά που πέφταν και εξακολουθούν να πέφτουν στην αντίληψή μου. Χρόνο για να φτιάχνω βίντεο δεν έχω, οπότε δεν έχω παρα να "βολευτώ" με την προσφορά του καλού ανθρώπου που το ανέβασε.

Χωρίς λόγια, μόνο μουσική. Μια εισαγωγή που θυμίζει σήμα ραδιοφωνικού σταθμού ανατολικής Ευρώπης της εποχής του ψυχρού πολέμου, που όμως κάποια στιγμή δίνει τη θέση της σε ένα σπάνιας ομορφιάς σόλο κλασσικής κιθάρας. Σαν ένα ρέκβιεμ.. Και η ηλεκτρική κιθάρα, απλά κρατά ένα αυστηρό και τραγικό "ίσο".. Μέχρι.. μέχρι που όλα δείχνουν ότι αλλάζουν και ο Ανθιμος πιάνει την ηλεκτρική κιθάρα και αρχίζει τις "κόντρες" με το μουγκ του Skrzek, φτιάχνοντας ένα ονειρικό τοπίο, ένα απόσπασμα από την τρίτη πλευρά του Wish you were here που, φυσικά αστειεύομαι, δεν κυκλοφόρησε ποτέ, αλλά θα μπορούσε να είναι κι έτσι... Και το κομμάτι τελειώνει...

--.. και συ ψάχνεις να βρεις αυτό το "τρίγωνο της χαράς". ΄Και φυσικά, ξαναβάζεις το κομμάτι απο την αρχή γιατί έχεις καταλάβει ότι το ακουστικό μέρος του δεν το έχεις χορτάσει. Και ξανά, και ξανά..

Έλα όμως που θέλεις να βάλεις και μια φωτογραφία, γιατί.. έτσι (?) Και θυμάσαι εκείνη τη φοβερή φωτογραφία με τα πιτσιρίκια της δεκαετίας του '50 που έχουν βγει για τα κάλαντα, με ενα τρίγωνο της συμφοράς, αλλά με μερικά από τα πιο αληθινά χαμόγελα που έχω δει. Εκτός απο τον πιτσιρικά που κρατά το πουγκάκι για τα χρήματα. Αυτός είναι λίγο σκεφτικός. Κάποιος πρέπει να κάνει κι αυτή τη δουλειά. Μα, είπαμε, η χαρά μέσα στη λύπη..--

Για τον Δημήτρη - alfaio- και τη Σοφία.